Óvæntað vóru boðini satt at siga ikki, tí Hanne var illa sjúkur, hevði mist førleikan og kundi ikki flyta seg uttan í koyristóli. Tað var nú akkurát ikki tað, man setti í samband við hann, sum altíð var ein sterkur og virkin maður. Líka til fyri einum lítlum ári síðan var hann til arbeiðis, so tað var so knappliga alt hetta ringa hendi honum, so tað var ilt at sanna henda veruleikan.
Heilt frá ungum komu vit báðir at kennast. Tað var serliga í Vági, tí vit vóru málaralærlingar um somu tíð, hann hjá Símuni Djurhuus í Porkeri, og eg hjá pápa mínum í Vági. Onkuntíð kom fyri, at vit arbeiddu saman tá, men tað var nú meiri nógv ár eftir hetta, at vit komu at kennast uppaftur betur her í Havn, at vinskapur okkara festi í aftur av nýggjum og ígjøgnum hesi farnu kanska tjúgu árini fingu meira og meira við hvønn annan at gera í yrki okkara. Eitt var, tá ið Havnar Kirkja bleiv málað seinast, ella tá ið Sparikassin í Havn fekk stóra umvæling, og til tað arbeiðið kravdust fleiri málarar. Eitt tað mest áhugaverda arbeiðið, vit gjørdu saman, var bóndagarðurin í Hoyvík, og eftir hetta vóru altíð boð eftir Hannekis, tá ið Fornminnissavnið skuldi hava serkønan málarameistara at gera gott, gamalt handverk.
Tað kundi verið so nógv at trivið í afturat um alt tað, Hannekis útinti sum málari, og tað er ein longri søga, so lat meg enda tað við at siga, at ein tann seinasti varðin, hann setti eftir seg, var gamli bygdarskúlin í Porkeri, sum hjá honum var ein serlig fragd at sleppa at leggja sína sál í heimbygdini, sum hann altíð var so góður við. Og so hevur tað sjálvandi havt ein serligan týdning hjá honum, at júst hetta húsið var hansara egni barnaskúli, hann slapp at prýða. Tað má gleða hansara bygdarfelagar.
So nógv annað enn tað fakliga høvdu vit báðir saman, eitt nú við báti í fjørðinum, ella eftir nátaungum. Mangar ógloymandi løtur í garasjuni tá ið teir vórðu hagreiddir, ella tá ið vit heldur fóru at brúka bilin at uppliva og gleðast um okkara vakra land og náttúru bæði her uttanum og manga aðrastaðni burtur frá Havnini.
Samtalurnar okkara millum snúði seg ikki bara um arbeiði ella um onnur jørðisk ting, nei, vit hugleiddu um so nógv annað enn tað. Hannekis var væl inni í søguni og Bíbliuni, og vit høvdu mangar djúpar hugleiðingar um teir spurningarnar, og hann hevði sínar mangan avgjørdu meiningar um gongdina í heimspolitiskum høpi saman við sínari føstu trúgv á Gud.
Sans fyri humor hevði Hannekis eisini, og tað var líka til tað síðsta. Eg gloymi ongantíð, tá ið hann kom heim aftur av hospitalinum og sat í sovikamarinum í rullistóli og bað meg skumpa seg inn í stovuna. Á vegnum ígjøgnum gangin uggaði hann meg við, at í næstu viku bleiv tað munin lættari, tí tá fekk hann ein elektriskan stól at seta seg í.
Nú er Hannekis farin, og hjá mær stendur eftir eitt tómrúm, sum er ringt at fylla aftur.
Somikið størri er tómrúmið hjá tær Ásu, og tínum kæru, sum hann var so stoltur av og var so góður við. Eg havi djúpastu samkenslu við tykkum, men í sorg tykkara um at hava mist tykkara elskaða mann, pápa og abba, so rokni eg við, at eftirhondini sum sorgin fer at lætta, fer minnið um hann at venda til gleði um at hava havt eitt lív saman við einum so stórum menniskja.
Soleiðis rokni eg við, at minnið verður um teg, mín trúfasti vinur.
Thomas Michael
