yvirvøldum lýðin ... tí at hon ber ikki svørðið til einkis.” Vit hava tó sjálvandi loyvi til at hava okkara meining, og vit kunnu broyta yvirvaldið, og tað gera vit á valum. Nú ið menn hava samtykt at
við Kyoto. Løgmaður sigur, at Javnaðarflokkurin er einasta veruliga trygd fyri verjuni av umhvørvi okkara, og at Tjóðveldi samstundis er størsta forðingin. Hví velur løgmaður at siga slíkt, hví lýgur
stutt, at virkið gevur ikki fíggjarligt avlop, sigur grønlendska útvarpið. - Raksturin liggur ikki í okkara hondum longur. Nú eru tað politikararnir, sum mugu taka eina avgerð, sigur Kim Høegh-Dam við KNR
tekur orðið. Hon er klødd í appilsingul klæðir og situr í lotus-støðu á einum borði framman fyri okkum. Ma Sita byrjar at greiða frá, hvussu sangurin skal skipast. Hon syngur orðini nakrar ferðir fyrst
kemur ein íslendingur úr lugarinum. Hann sær nú roykin av trolaranum og sigur: ”Hesin trolarin verður okkum at bana”. Hetta sigur hann, hóast trolarin framvegis var langt burtur. Hann kemur nærri og hevur
mammu fyri eitt gott og trygt heim á Argjum. Takk fyri tykkara kærleika og fyri tykkara bønir fyri okkum og okkara børnum. Vit elska tykkum, og ynskja tykkum nógv góð ár framyvir. Hevur tú hug at heilsa
hon sameinast við eina so virkna mennisku sum teg, Inga? Eftir sita vit og brigda okkum, at vit ikki tóku á okkum ein part av tí arbeiði, sum tú vildi hava frá hondini, men summartíð er, og tá er
har teir sóu mest bulmiklir út. Málingin, teir nýttu, var m.a. tað svarta úr koli, tað reyða úr okker og tað hvíta av flintsteinum. Hetta varð bæði teknað, smurt uppá við hondunum og eisini blást uppá
blivu vit móttiknir av blíðum útgerðarmonnum og smílandi skipara og bestamanni, sum bóðu okkum geva okkum tíð at leggja í koyggjurnar, og síðan bleiv siglt, tá ið alt var komið upp á pláss. Reisan niður [...] beinanvegin blíðskapin, tá bátur kom um borð og bjóðaðu teir bæði whisky og øl, og bjóðaðu sær at ferga okkum í land og umborð, tí tað komu at ganga átta tímar, áðrenn vit sluppu inn. Tá fyrstani var háflóð [...] Stevnan, ið vit vóru boðin til við okkara gomlu slupp, var væl fyrireikað. Teir bóðu um ein mann frá okkum at halda røðu og har vóru vit so hepnir, at Páll á Reynatúgvu var við, so hann helt røðu á enskum
samstarvi av ótta fyri at verða við undirlutan. - At byrgja okkum inni kemur ongantíð at bjarga okkum, men hinvegin fara vit at vaksa við uppgávuni, heldur Poul Michelsen, sum sær nógv perspektiv í
