aftur. Veitsludagar Umframt hetta høvdu vit eisini oksar. Mykinesoksar vóru kendir fyri sítt góða kjøt. Tað var altíð ein høgtíðsdagur, tá ið oksarnir, sum vóru ársgamlir, fóru av oynni. Teir vórðu koyrdir
er eitt strævið arbeiði, og fyri at unna børnunum so gott í beinini sum gjørligt, ynskti hon í løn kjøt og mjólk. Børn hennara komu eisini væl undan, men undir krígnum doyði elsti sonur hennara við Guiding
fyri seg. Afturfyri fekk hann eisini burtur av tí, sum bóndaskapurin kastaði av sær, sum til dømis kjøt, avroð og seyðarhøvd, ið kom væl við í húsarhaldinum. Fleiri av børnunum fóru til onnur at vera.
látur. Seinni var farið í land at keypa seyð frá Valda. Tað var forkunnugt hjá okkum at fáa lambskjøt. »Ikki ein kjaftur skal smakka Mourisa súltutoy uttan skiparin« Árið eftir komu vit aftur inn á F
saltaður lundi ella annar fuglur við eplum. Tað vóru eisini serligir kjøtdagar. Høgtíðsdagar var altíð kjøt, fyri tað mesta neytakjøt. Tað, sum ikki kundi etast feskt, varð saltað. Vit fingu eisini seyðakjøt
Seyðurin varð allur slaktaður í Dímun. Men vit royndu at sleppa av við kjøtið so skjótt sum møguligt. Kjøt varð sjálvsagt eisini hongt upp at turka. Her var eisini nógvur innvølur. Mørur og lundir blivu saltað
landbúnaðinum, sum gav eitt gott ískoyti til handverkaralønina hjá honum. Hetta gav okkum eisini mjólk, kjøt og eplir. Umframt var tað torvskurðarættindi, sum gav okkum nóg mikið av brenni. Vit kundu skera
sonurin eisini døgurða. Hann fekk tað sama sum vit. Tað var ofta kjøtmatur um veturin, eisini ræst kjøt og súpan. Eg minnist, hvussu sveittin rann av honum, sum hann át. Mamma leskaði eisini onnur hús,
at fáa av nøkrum slag. Tað mátti farast upp á miðjari nátt fyri at fáa so grundleggjandi vørur sum kjøt og mjólk. Og tey sum stóðu seinast í røðini fingu ofta einki. Men ofta kundi nógv fáast burtur úr
ð ella genmanipulatión, hava sera álvarsom árin á náttúruna í sjónum, á landi og okkum menniskju. Kjøt- og landbúnaðarframleiðsla okkara virkar á nøkunlunda somu treytum sum alingin av fiski, og hevur
