fólkaatkvøðan um loysing, sum skuldi vera í Føroyum 26. mai í 2001 varð avlýst, legði samgongan á annan bógv. Og tað var at royna at loysa Føroyar við at minka blokkstuðulin. Løgtingið samtykti tí í
sigur hann. – Men vissi tað blívur verri, so kanska, sigur hann. – Vissi Russland legst á onkran annan, so kann tað vera aktuelt at siga við Løgtingið, at nú noyðast vit at gera eitt ella annað, segði
felagið øll hesi árini. Tað veri seg sum íðkarar, leiðarar, venjarar, stuðlar, nevndarlimir ella á annan hátt. Onkur teirra hevur skarað fram úr við sínum elduhuga og vilja at hjúkla um felagið og menna
til, hvør fíggjar hann. Øll mugu bara skilja, at hetta ikki snýr seg um, at nakar “útnyttar” nakran annan. Vit eru – Gud havi takk og lov – partur av Vesturheiminum og teirri hernaðarsamgongu, sum verjir
er mín støða púra greið, leggur hann afturat. Hann heldur, at vit skulu ikki leypa fram av, hvørki annan vegin ella hinvegin. Tí heldur hann, at vit eiga at fáa eina skipan, har springaradrápið verður betri
teirra, og teir kendu hann; men tá var hann ósjónligur fyri teimum. Tá søgdu teir báðir við hvønn annan:”Brann ikki hjarta í okkum, meðan hann talaði við okkum á vegnum, tá íð hann læt upp skriftirnar fyri
upplagt við Haugaard Pelagic, sigur Rudolf Joensen, sum lovar eina kabarett við fullum drøni í hálvan annan tíma: - Vit fáa rættuliga nógv forerandi. Tinghúsvegur 1 plagar at vera rímiliga leveringsdygtigur
36 prosent, ið tjenaðu meira enn milliónina. Hjá kvinnunum vóru tað bara 0,07 prosent. Ella sagt á annan hátt: Smá 96 prosent av millióna-lønunum fara til menn, meðan góð fýra prosent fara til kvinnur. Sama
við ognarspurningin um flogvøllin at gera. At flogvøllurin var donsk ogn er heilaspuni úr enda í annan. Undir krígnum í 1941-1942 legði bretska hervaldið flogvøllin vesturi í Vágum. Eftir krígslok í 1945
hækkar og lønirnar hækka. So sjálvsagt kemur hetta at ganga útyvir tænastuna til búfólkini. Hvønn annan hevði man ímynda sær, at sparingarnar á eldraøkinum fóru at raka ? Tað hoyrist jú ongantíð eitt orð
