hátíðariliga við einum sera vøkrum preludium, útsetting fyri horn og orgul av aldargamla sálminum, Mitt hjarta tilhald hevur – har Andras Sólstein spældi uppá cornet, meðan Jóhanna Jóhannessen hevði orgulfylgjuspælið

tað kenslurnar, sum talast skal til. Sagt øðrvísi, so er tað at okkurt kemur frá einum hjarta til eitt annað hjarta. Tað, sum hevur størstan týdningin má jú vera at vera elskaður.” Hetta er óivað júst

øðrum loyvi til at taka støðu í lívsins stóru spurningum, eina við útgangsstøði í, hvat mítt egna hjarta, kenslur, tráðan siga, ella hvat er “inn” í tíðini. Tí sum Jeremia profetur sigur: “Svikafult er [...] sum stimbrar kristinlívið og kristnu virðini her á landi og út um heimin. Til seinast vil eg av hjarta taka undir við tjóðsanginum, og gera eftir triðja ørindi: “Eg níði tí niður í bøn til tín, Gud: Hin

sang hon sangir um kerligheit og um erotik yvirhøvur...' Jú, tann stóra fjøldin sang við av øllum hjarta, meðan summi tóku undir arm og vaggaðu í takt við sangin. Óneyðugt er at siga, at lagið var avbera

situr hon við blýanti og pappíri, klár at skriva sálmanummrini niður, og so syngur hon við av fullum hjarta. Tað ger hon eisini, tá guðstænasta er í Útvarpinum sunnumorgun. Og í sjónvarpinum fer heldur ikki

eri eg sera takksamur fyri. Kann ikki lýsa tað nokk við orðum, men er goymt væl í mínum minni og hjarta. Orð eru so fátøk, men á hendan hátt fái eg sagt 1000 takk á hesum sinni. Ein sangur, sum eg haldi

heilskapt fløga við einari serstakari ljóðmynd. Fløgan er væl gjøgnumarbeidd og merkt av persónligheit og hjarta. Á G! framførir Eivør tónleikin saman við einum nýggjum bólki sum er settur saman av Mikael Blak

eisini blivið meira alment umvegis sosiala netið. Tíðin er farin frá, at tey, sum høvdu okkurt upp á hjarta, hugsaðu seg um, skrivaðu tað niður, sendu tað við postinum og fingu tað í bløðini. Nú er ógvuliga

hjartað var so illa fyri, at einasti útvegur var at fáa nýtt hjarta. - Eftir hetta fylgdi eitt hav av kanningum at tryggja, at eitt nýtt hjarta passaði so væl til mín sum gjørligt, at minka sum mest um vandan [...] av at lata hjarta, so at eg kundi sleppa at liva víðari. Rólant sigur, at tað er loyniligt, hvaðani hjartað kemur. - Tað einasta, tey vilja siga mær, er, at talan er um eitt ungt, sterkt hjarta, sigur hann [...] nakrantíð um at tú hevur eitt fremmant hjarta í tær? - Kanska eg gjørdi tað í fyrstuni. Hetta er ikki hjartað, sum mamma mín bar í móðurlívi. Men nú er tað bara mítt hjarta. Tað er ógvuliga stórt at hugsa um

Toke var farin at baga eitt og annað, og hóast Ruth og tey ikki vildu av við hann, hevði hon ikki hjarta til at lata hann liva við sínum brekum og óivað pínslum, sum hann ikki dugdi at siga frá. Hann skuldi