gumma var farin. Gumma hevði ligið sjúk á sjúkrahúsinum í næstan eitt heilt ár. Kortini vóru boðini tung at fáa fríggjamorgunin 5.septembur, tá vit frættu, at hon nú var farin heim. Gumma varð fødd og vaks

Marita ikki var ímillum okkum longur. Ilt var at fata veruleikan av hesum feigdarboðum og ómetaliga tungt var at koma ígjøgnum teir døpru dagarnar, sum komu í kjalarvørrinum, tí missurin var, og er, so stórur

Góði Margar, tungt er at sita her og skula skriva nøkur orð um teg. Tað kennist so óveruligt, at tú ikki er millum okkum longur. Dugi ikki rættiliga at skilja tað, at eg ongantíð aftur skal uppliva títt [...] uttan teg og saknurin er stórur. Tað følist sum hevur onkur bitið eitt stórt petti av mínum hjarta. Tungt er at hugsa um, at tú ikki er millum okkum longur. Má bert royna at hugsa, at tú hevur tað nógvar

degi gjørt alt, sum gjørligt var at stuðla tær í tíni skúlagongd. Tað er alla æru vert. Tað varð tungt at fara í skúla aftur mánamorgunin eftir. Tí tað var so óveruligt og óskiljandi, at tú ikki skuldi

broytingar vóru farnar fram á blaðnum. Blaðhúsið var nýtt og somuleiðis nýggj prentsmiðja. Tað var tungt at fáa tølini at hanga saman, men Krisjan var áhaldin í sínum arbeiði. Hann dugdi sera væl at fáa

tók hann brøttu brekkuna so spakuliga eftir gomlu bygdargøtuni. Nýggjársdag var brekkan vorðin ov tung, og nú orkaði hann ikki meiri. Sjúkan hevði fingið bilbukt við honum, og hesin raski og fermi maðurin

hava vit mist so nógv, vit hava mist ein kæran vin og samstarvsfelaga, og sorgin og saknurin kennast tung. Vit hava djúpa samkenslu við tykkum hansara kæru, sum hann var so góður við. Vit merktu, hvussu tit

Sjálvt um tað ikki kom heilt óvæntað á okkum, var hetta ógvuliga tungt. Bert seks tímar frammanundan sat eg saman við honum. Hann lá og stríddist og hevði tað trupult, men hann vildi ikki fara frá sínum [...] skrivari í reiðarafelagnum var hann eisini høgt í metum, og lá hansara partur ikki eftir, tá stór og ofta tung tøk skuldu takast. Handalagið hevði hann eisini gott - tað var sjón fyri søgn, tá vit smíðaðu eina

eg at umsita Volvo bilin hjá teimum, afturfyri at eg koyrdi tey tey ørindir, tey høvdu. Ofta var eg tung um hjarta tá ið abba smeyg sær inn á baksetrið, tí eg sá hvussu tað nívdi hann at hava mist hesa ábyrgd

minn­ingar­orðunum til pápa okk­ara. Sov nú barn, tú vaknar brátt har,íð lívsins blómur anga, var enn tung tær síðsta nátt, millum rósur skalt tú ganga. Jesus pápin leiðir teg, gakk tú trygt um deyðans veg