ikki inni. Men onkur er, sum noyðist at hava teir standandi í kjallaranum, og tað er rættiliga óbehagiligt, sigur hon. Eisini er onkur, sum hevur verið noydd at seta posarnar útum. Men tað er ein vánalig

áskoðaranir eisini tíma at hyggja eftir hesum kiksaðu tilverunum, sum vit annars bert hava eitt óbehagiligt tarnakrymp til yvirs fyri. Hvar hava vit sæð tey fyrr? Har er avdankaða dullan í alt ov strammum

løgregluni er eingin norskur fiskimaður saknaður í Loynikrókinum í Barentshavinum. - Hetta var eitt óbehagiligt upplivilsi, segði skiparin á Remøy, Kjetil Ervik, tá NRK skifti orð við mannin.

sínum facebook-profili í dag sigur løgmaður, Kaj Leo Johannesen, at tað hevur verið rættiliga óbehagiligt at vera ákærdur fyri lógarbrot. - Tí, sjálvt um tað er ein politiskur mótstøðumaður sum hevur kært

við krampum, sum síggja ógvusligir út, og tey í nánd vita ikki, hvat tey skulu gera. Støðan er óbehagilig, tí persónurin tykist vera heilt burtur, ja, næstan sum deyður. Spurningurin er, um hann fer at

Alt tað, sum eg virðismetti, alt tað, sum gjørdi meg til eitt menniskja – at eta góðan mat var óbehagiligt, eg kundi ikki skapa, tí eg fekk ikki hugsa, gleðin frá seksualdriftini var burtur – alt hetta

frá, at fortelja fólki, hvar fyrifert í samfelagnum. Tað snýr seg eisini um at siga tað, sum er óbehagiligt, eisini tá tað er miðlarnar sjálvar, tað gongur út yvir. Liva fjølmiðlarnir ikki upp til tað, so

sást koyra við bátahylin á Argjum og gjøgnum býin. Sjórokið stóð eftir vágni, og tað var næstan óbehagiligt at standa í bili á Vestaru Bryggju. Hvussu veðrið fer at hátta sær seinnapartin, er trupult at

Landssjúkrahúsið - Tað var eitt øgiliga óbehagiligt upplivilsi! Soleiðis sigur ein kona um eina ferð á Landssjúkrahúsið sum sjúklingur einaferð fyrr í ár. Hendan miðaldarliga konan úr høvuðsstaðarøkinum [...] Líkasæla! - Viðferðin, sum eg fekk á Landssjúkrahúsinum var merkt av eini líkasælu, sum var øgiliga óbehagilig, sigur konan, sum vil vera ónevnd, tí hon heldur, at leggur hon navn til, kann tað gera støðuna [...] sigur, at tað er ómetaliga ringt at vera sjúkur, men at merkja slíka líkasælu afturat, er ógvuliga óbehagiligt, leggur hon afturat. Tað, sum merkir sjúkrahúsið nú á døgum, er, at ongin vísir seg at hava tíð

Elisabet Skaalum. - Eg var í undirklæðum og hevði allatíðina lakið um meg, so tað var ongantíð óbehagiligt upp nakran máta, greiddi Elisabet Skaalum frá. - Vinmenninir prika meg eitt sindur, so eg havi