eftir at fýra umfør eru farin afturum, boðar frá, at kappingin kann fara at gerast javnari í ár, enn hon so ofta áður hevur verið. Í hvussu so er tykist tað ikki sum at nakað upplagt evni til niðasta plássið

Men slík uppseting er fortreyt fyri nágreiniligari lýsing hesum viðvíkjandi. Í øllum førum gevur hon eina meiri eftirfarandi mynd av tí ávirkan, sum fíggjarlógin hevur á búskaparliga virksemið, enn verandi

sambandi við teitta »Hendur & hugflog-framsýning. Tað ferðina er hann einastandandi væl nøgdur við, tí hon gav honum nógv. Sjálvur helt hann, at hann nokk fór at fáa mest burturúr at vitja íslendskar trædreyarar

leggja skúvoyingar landpart av. ? Landparturin er triðingurin av veiðini. ? Hetta er ein góð skipan, tí hon ger, at fleygasessirnir verða ikki býttir út uppá jørðina. ? Tann, sum onga jørð eigur, hevur sama

frá politisku grundhugsjónum sínum, meira, at hann í yrkadegnum, mátti seta kós, sum ikki beint var hon sum ráddi á borgini. Árini, Mourentius var blaðstjóri av Føroya Socialdemokrat, málgagni Javnaðarfloksins

Løgtingi, bæði samgongu og andstøðu, at sannføra Føroya fólk um ta røttu loysnina. Tann rætta loysnin er hon sum kann sameina føroyingar. Eftir at hava hoyrt nývaldu politikararnar við seinasta løgtingsval, so

fráflytingin til Danmarkar var stór øll sekstiárini. Samstundis høvdu vit eina menning í Føroyum, hon var bara ov lítil. Kvinnufráflytingin var øgilig í 60-unum. Tá ið vit koma til 70-ini síggja vit aftur

er hent hesi seinastu 4 árini.    Seinasta samgonga tók við einum samfelag, sum bar til at stýra og hon letur frá sær eitt samfelag, sum illa letur seg stýra. Lat okkum nevna nøkur dømi:    Líta vit at

Urzula Kryger og bassurin Krzystof Borysiewicz. Urzula Kryger frambar sin sang sera kensluborið og hon hevði eina pragtfulla rødd sum kendist líka framúrskarandi, bæði tá tað kravdist kraft og megi, og

líðina, og hann sá hvussu vakurt grasið spretti, tá segði hann hesi orð: »Føgur er líðin, aldri hevur hon tókst mær so føgur sum nú. Eg fari ikki«. Áðrenn eg fari víðari í røðu míni, vil eg eisini fegin senda