heima, so har var altíð onkur inni, og eg fekk altíð okkurt gott at eta. Maria dugdi sera væl at gera mat. Petur hevði stóran áhuga fyri tí sum eg gjørdi, hjálpti mær nógv í lærutíð míni og var altíð góður

góðar løtur, tú í náttarvakt og eg í køkinum, gamla gardan passaðu væl uppá, at náttarvaktirnar fingu mat, tá tær vaknaðu aftur um dagin. Nú er ikki nógv eftir av gomlu gardu, tit lærdu okkum so nógv. Tú fekst

Ein hørð tíð, har baði faðir, bróður, maður og verðfaðir, vunnu sær uppihald á sjón­um. Teir førdu mat um høvini til sameindu herdeildirnar, og gjørdu sítt til, at Sameindu Tjóðirnar vunnu kríggi. Tað tók

enn bar til, og tey náddu eisini eina seinastu ferð til Føroyar, har Gunnar kundi fáa tann føroyska mat, sum honum dámdi so sera væl. Tey vóru eisini júst á eini kampingferiu, nú tímaglasið rann út. Hann

lítlu familjuni. Har høvdu vit, vinkonurnar, nógvar góðar løtur saman. Væl dugdi tú eisini at gera mat. Kaffi og køkur var ikki spart burtur, tá vit komu at vitja. Nøkur ár seinni kom aftur eitt lítið barn

við í royndarboringunum eftir olju í Lopra. Har hitti hann Marin Bláhamar úr Vestmanna, sum gjørdi mat til starvsfólkið. Marin og Einar giftust og búsettust í Vestmanna. Einar fall væl til í Vestmanna,

var trúfesti, og eg kann nevna at eg øll árini til jólar, eisini seinastu jól, havi fingið føroyskan mat frá Atla, turra grind, spik, skerpikjøt, turran og ræstan fisk, lundar o.a. Vit minnast Atla við takksemi

úr einum stórum træ­petti og gav okkum í brúðar­gávu. Skeiðin var súmbol uppá, at ongantíð skuldi mat­ur tróta í okkara húsi og hetta at verða mettur, hevði stóran týdning fyri abb­an. Ofta stóð hann við [...] við vinstru hond. Men hon var kedd av ikki longur at kunna eta við knívi og gafli; segði at allur mat­urin smakk­aði líka, tá ið ein ikki slapp at skera sjálvur. Tá ið omman gjørdist lam­in, yvirtók abbin

Vit hava nøkur dømi um tað. Kettlingarnar finna onki nýtt heim, teir doyggja um ongin gevur teimum mat. Hevur tú ein frens, skalt tú fáa hann geldan, og hevur tú eina kettu, skalt tú syrgja fyri, at hon

eygað við tvey ára gomlu tvíburunum Elisabet og Sofíu, meðan pápin, Rasmus Magnussen (48), fær teimum mat upp á tallerkin. Tá eg ringdi til hansara og bjóðaði honum og diddunum til brunch, ivaðist hann eina