kedd og græt alla tíðina, sigur Shaila. Hon spurdi foreldrini: – Halda tit, at onkur fer at drepa meg? Sosialurin hevur hitt Shailu Bjarnarson, sum fekk eina deyðshóttan við heim úr Meginskúlanum á
pláss. Men skiftandi stjórnir hava ikki gjørt tað. Nú skal tað vera, heldur hon. – So tá onkur spyr meg, hvat eg vil gera sum tað fyrsta, um eg verði forsætisráðfrú, so er svarið, at eg vegna fortíð okkara
fáa javnvág í almenna raksturin innan 3 til 5 ár røkast, mugu hesar tillagingar fremjast. Men lat meg gera tað heilt greitt. Ongar av teimum bygnaðarligu tillagingunum, sum landsstýrið arbeiðir við eru
skipanina valdi at tríva í orðini úr søguni hjá H.C.Andersen um »at først skal man gå så gruelig meget igennem, før man bliver lykkelig«, tá hon við einum setningi skuldi lýsa gongdina, nú ALS hevur 10
hann byrjaði uppá allar hesar ólógligu flytingarnar frá Formula til EB/Streym. - Hatta havi eg spurt meg sjálvan um fleiri ferðir, tí slíkt eigur man ikki at gera. Men eg sugi ikki at svara spurninginum,
spæla við í oddinum í kappingini komandi ár. - Tað er eitt felag við stórum ambitiónum, og eg gleði meg til at byrja og til at spæla fast í Føroyum. At enda kann nevnast, at millum liðfelagarnar hjá Oliver
- Eg fari at strekkja meg langt fyri at finna eina semju. Men tað, sum nevndin fyri meginfelagið fyri sjúkrakassan ætlar, minnir meg mest um rán á alljósum degi. Aksel V. Johannesen, landsstýrismaður í [...] at samráðingar eru nú ímllum heilsumálaráðið og Sjúkrakassan um ognirnar hjá sjúkrakassanum. - Fyri meg hevur tað stóran týdning, at vit loysa hendan trupulleikan í sátt og semju. - Tvíheldur sjúkrakassin
Thomas de Richelieu við Politiken. Men hann ætlar sær ikki at sleppa ætlanini. -Fleiri hava spurt meg, hví eg ikki sleppi ætlanini. Men eg kann ikki, tí hetta er ov stórt. Hjá mær er hetta ein dreymur
sendi teimum eina skrá fyri Føroyaferðina, har eg hevði lagt onkrar útferðir inn, men tað bóðu teir meg bara gloyma, tí teir komu til Føroya at arbeiða og ikki at halda frí. Teir vilja heldur hitta fólk
Føroya? - Guð kallar meg har, hann vil hava meg at fara. Fyri at siga tað sum tað er, so visti eg ikki at nakað æt "Faroe Islands", tá Guð heitti á meg um at fara higar. Hann bað meg í sama viðfeingi fara