at hann skuldi uppaftur har, sum hann plagdi at vera.. Eg meini: Man fær sær ikki dupult so nógvan seyð, sum man hevur ráð til og so kappar helvtina av fóðrinum vekk knappliga, ha? Men tann fitta bubbl
annar, sum eisini var av Skálafjørðinum. Teir práta um seyð. Tað var um gyllin her og har, og um eina skortflekkuta og aðra svarta og hvíta. Seyð ber til at tosa leingi um, tá tann rætti áhugin er til [...] dekkið eisini, og tá mátti eg flenna. Tá stóðu hesir báðir glyvramenninir framvegis og sjabbaðust um seyð. Um so øll verðin datt niður, so gjørdu tað ikki mun, tá ið seyður var á skránni! Tá fekk eg eisini
mátti, var kavablak. Men tey vóru heldur ikki spard. Vit spældu eisini, at vit vóru bøndur. Vit høvdu seyð, og tað var horn. Fjall var eisini gingið. Hornini vóru so fylt í ein posa, og so var gingið heilt
at taka ábyrgd av øllum, sum gerast skuldi í heiminum. Og tað var ikki smáting, tí tey høvdu bæði seyð, neyt og handil. Sum ungur var hann bæði á háskúla í Havn og í Danmark. Har fekk hann vinir og hevur
gøla fyri kortum havt við sær, at bøndur í einum ávísum øki hava verið noyddir at taka av neyt og seyð. Nýliga hava vit eisini frætt um trupulleikar av sama slagi bæði í Týsklandi og í Danmark, sigur Bjørn
Føroyar og til óvitatíðina. Man kennir seg kanska staddan upp í haganum í ferð við at laða torv, reka seyð ella hoyggja. Bæði foreldur, systkin, ja, øll familjan og kenningar fara framvið tí »innara eyganum« í
at nú Jens Ingolv fer úr starvi, so hevur hann nógv at tríva í, eitt nú trøð í Havnardali og bæði seyð og ross. Eisini fær hann betri stundir at vitja synir og abbabørn. Borgarstjórin takkaði at enda fyri
ndið ikki var so væl útbygt, sum tað er í dag. Seinnu árini hava tey búð á Strondum, har tey hava seyð og jørð. Dagurin verður hildin saman við familjuni.
menn, ið munnu hava hug til at vera heimagangandi, ansa eftir børnum, gera mat – og kanska fáast við seyð og gæs ella pjøssast upp á hús og urtagarð. Normarnir í verandi samfelagi høvdu sett ein slíkan mann
Íslandi um miðja farnu øld ella nakað fyri tað. Gudmundur og Sigrun Maria og familjur teirra fáast við seyð og liva av landbúnaði, men tann nýggja tíðin, sum er forvitnislig fyri ungdómin setur eisini sín dám [...] dreingjunum og øllum tí nýggja teir koma við. Hon sigur bygdardreingirnar vera køvisligar og bara tosa um seyð, neyt og ross og hevði ynskt, at teir lósu í bókum og høvdu skil fyri yrkingum. Mundi er ikki sum
