hana. Hann tók í hond hennara, lyfti hana høgt upp og mundi ikki slept henni. Løtu eftir gav hann upp ond. Nú hava tey so bæði fingið frið eftir at hava strevast í næstan eina heila øld, men vit børn eins
hittinorð, hansara stilla kærleika til umhvørvið, hansara ótilgjørda og einfalda sinnalag, hansara treystu ond, hansara listaligu gávur og musikalitet, hansara søgur og evnini at siga frá og hansara lívsgleði og
fígging av nevnda málsøki. Hetta – skerd fígging – er tann veruligi trupulleikin. Har finna vit óivað ”ondets rod.” Tað er illa hugsandi, at yvirlæknar og aðrir sjúkrarøktarar á okkara sjúkrahúsum fara at kunna
silvitni á Skálafjørðinum. Hann liggur sum ein sveiti, sum tað plagar at verða tikið til. Har er ikki ein ond, og tað speglast í fjørðinum. Hann sigur frá góðum veðri seinnapartin: eitt lítið lot av eystri og
Jens Hendrik Oliver Djurhuus – meginskaldið Janus – segði í eini givnari løtu: ”Nógv kjøt, eingin ond”.
t.d. tað týska málið: ”1) Din tale skal være ja ja og nej nej, 2) hvad der er derudover er af det onde” Eg skal týða tað til føroyskt, so tú ikki mistýðir tað løgfrøðiliga: ”Nei, tala tykkara skal vera:
fert tú enn burtur til onnur lond, hvar alt tykist stórt tær og nýtt ljósnættarkvæðið, hin ljósnáttar ond fylgir so langt tær og vítt, dregur teg aftur at heimligu strond, tí okkara summarnátt eigur trý bond
rúsi, tí stóri dreymurin er um at ganga út. Og fyri nógv teirra er alt pappírsarbeiðið bara neyðugt onde. Hugburðurin er ofta, at vanlukkan hendir bara fyri grannan og ikki fyri meg. Keyparin er ofta vanligur
bukkede så sirlig for os alle, men bedstefar modtog ham med en salve af den anden verden: ”Jeg ved den Onde lyne mig ikke, hvorfor de sender mig sådan en spansk bavian.” Men spanieren smilede og bukkede og
ein sjóvarmoy, kom niðan eftir Túni henda jólamorgun í einum miðaldarligum búna. Hon var sjálv ein ond úr tí heilagu skrift. Hon var so fjøggað til eins og Maria Magdalena í málningi av Timeteo Viti við
