og tað er við djúpastu samkenslu við foreldrum, systkjum og teirra, at vit skriva hesi fátæku minningarorð. Jógvan hjá Fritleif, sum vit vanliga róptu hann, tók við festinum aftaná pápan í 1982, bert 26

Tað er siður, at løgtingsforfólkið heldur minningarorð um ting- og landsstýrisfólk, sum eru farin. Og soleiðis verður eisini í dag, tá Bjørt Samuelsen, løgtingsforkvinna, byrjar tingfundin við minningarorðum

Talan, ið eg ikki helt fyri 10 árum síðani, skuldi tú fáa nú, tað lovaði eg. At tað skuldi gerast minningarorð ístaðin, vardi ongan. Í míni verð var/ert tú ódeyðiligur. Trúgvi tú var ímyndin av lívinum. Flutti

Tað er eitt sindur undarligt at sita í Danmark og skriva minningarorð um Brynhild. Tað kom eitt sindur dátt við at hoyra, at Brynhild var deyð, sjálvt um heilsan ikki hevði verið so góð í seinastuni. Góða

tann røddin tagna. Eg sat við spenningi og bíðaði eftir, at útvarpið (Kringvarpið) fór at hava minningarorð um hesa serligu kempu, tí tað er jú vanligt. Men útvarpið hevði ikki stundir til slíkt, sjálvt

víkingasøgu. Skipari umborð á Naddoddi var Andy Fitze úr Sveis, og hann hevur nú skrivað nøkur minningarorð um ungu kvinnuna, sum lat lív í syrgiligu hendingini: We are deeply heartbroken to share the news

ikki í familju við Gøtu Fíu ella Fíu í Langagarði, sum vit eisini kallaðu hana. Og hví so skriva minningarorð. Jú, svarið er einfalt, Fía fyllir so vælsigna væl í landslagnum av minnum, sum goymd eru innan [...] og kendi ábyrgd og sissaði tey kring seg. Fía livdi ikki bara fyri seg og síni, tað mugu hesi minningarorð vera eitt tekin um. Hon hevur eitt heitt pláss í mínum hjarta og eg takki fyri tíðina og sýnir

KENDUR SJÁLVSTÝRISMAÐUR FARIN Minningarorð um Kára á Rógvi Mangan sanna vit gamla orðatakið: “Skjótt er Harranum um”. Tað var við sorg, at vit frættu tíðindi um, at Kári á Rógvi, bert 41 ára gamal, eftir

Góði Hjalmar. At vit nú sita og skriva minningarorð um teg kennist tungt og møtumikið. Vit skilja enn ikki, at tú var tikin og saknurin situr enn líka tungur á okkum nú, sum hann gjørdi tá fyrst vit frættu

skarin, sum fylgdi honum út á kirkjugarðin í Sørvági. Tað tynnist í vina­skara. Nú eg skrivi hesi minningarorð, hugsi eg um, hvussu stutt lívið í grundini er. Lívsleiðin kann brátt vera at enda komin. Eg hugsi