í árunum 1993, 1994 og 1995 nakað av sild, og sáttmálar vórðu gjørdir. Men so hvarv sildin, og í tvey ár sást einki aftur. »Tað er greitt,« sigur Regin jacobsen, »at tá vit ikki kunnu lata avtalaðu vøruna
Brattaberg. Helst fer hetta umfarið at vara í eitt ár, men sumamr kommunur vilja hava tað at vara í tvey ár. Saman við fólkinum Durita Brattaberg á heilsufrøðiligu Starvsstovuni sigur, at hon hevur lagt stóran
slag, til Føroyakvøld í Norðurlandahúsinum, listaframsýningar o. s. fr. Bólkurin hevur verið til í tvey ár. Tey trý úr Tórshavnar Kamartrio, Berghild Poulsen, Bjarni Berg og Árni Hansen luttóku eisini Frásøgufólk
nú ídnaðartrolararnar til alla lukku eru burtur. Hóast teir ikki hava verið burtur í meiri enn tvey ár, sæst tað longu aftur í hýsufiskiskapinum. Eg fái ongar óvinir við at siga tað, tí ídnaðarmenninir
setti hann í bankan, har hann stóð til fulla rentu, til íløgan einaferð var liðugtgjørd, oftast eini tvey ár ella væl meira aftaná, at lántransaktiónin var farin fram. Í Føroya Banka táttaði posturin garanti
Føroyum, sigur Bergur Poulsen, stjóri á Havsbrún. ? Fyribils verður sostatt talan um endurgjald fyri tvey ár. Bergur Poulsen sigur, at tað er ikki nágreiniliga roknað út, hvussu stórt endurgjaldið verður. Men
ávirkan á. ? Vit mugu minnast til, at vit fingu eitt stutt skotbrá. Vit hava bara verið í samgongu í tvey ár. Og tí eru vit nøgd við tað sum er komið burturúr. Um skattapolitikkin sigur hann: ? Vit hava gjørt [...] hesum valskeiðið? ? Tað kanst tú gott siga, men sum eg segði í áðni, so var skotbráið vit fingu bert tvey ár, og vit valdu í fyrsta umfari at arbeiða við búskapar-, skatta- og fiskivinnumálunum. ? Eftir okkara
Kommuna. Tað eru tær kommunurnar í Føroyum, sum bera býarheitið. Jákup Lamhauge sigur, at nú eru tvey ár til avtalan um kommunuskuldina gongur út í 2000 og spurningurin er oftari og oftari reistur um, hvat
lógu har tær vóru lagdar millum urðargrótið. Annars sigur Jóan Pauli, at tað frættist til Porkeris tvey ár seinni, at meginparturin av rásini, har teir gingu upp, leyp burtur. So merkiligt var tað sigur Jóan
mánadagin, ringdi eg til eitt av kleystrum okkara í Dublin, sum eg hevði havt skrivtligt samband við í tvey ár. Tá fór eg at vitja á fyrsta sinni, og níggju mánaðir seinni fór eg í kleystur. Tað kom óvart á øll
