sín dám á guðstænastuna. Væl komnir føroyingar Almenna móttøkan, føroyingarnir fingu í Odder, var hjartalig. Borgarstjórin, formaðurin í mentanarnevndini og formaðurin í Norrøna Felagnum í býnum røddu við

Toke var farin at baga eitt og annað, og hóast Ruth og tey ikki vildu av við hann, hevði hon ikki hjarta til at lata hann liva við sínum brekum og óivað pínslum, sum hann ikki dugdi at siga frá. Hann skuldi

vit væl við, tá ið um lív ræður. Vit steðga á, tá ið ein verður borin út, sum hevur staðið okkara hjarta næst, faðir, móðir, systir ella bróðir, sonur ella dóttir, skyldfólk, vinur ella bara eitt bygdarfólk

hóast ljóðið var rótut, gjørdist tað beinanvegin greitt, at hesir ungu menninir hava okkurt uppá hjarta. Við eini blanding av sjarmu, vreiði og sjálvspei, løgdu teir fyri við eini intro, sum førdi til

avvísti øllum søgum um, at Laudrup fór at verða koyrdur. Hetta er ein avgerð, vit hava tikið við tungum hjarta, segði Jenkins við portalin hjá felagnum. Men hetta er samstundis ein avgerð, sum er tikin við við

høvdu 28,5 prosent teirra sjúku sum diabetes, meðan 27,8 prosent høvdu okkurt slag av kroniskari hjarta- ella lungnasjúku. Svøríki hevur ikki gjørt eins nógv burturúr at forða fyri, at fólk savnast, sum

móti skúlanum hetta góðveðurskvøldið. Jú áhugin fyri tí, komandi kommunalpolitikararnir høvdu upp á hjarta, tóktist stórur. Og fimleikarhøllin var eisini full av fólki. Nakað av fólki stóð í durunum, og hóast

ógvu­liga væl til mammu mína: Ein dugandi kona, hvør finnur hana? Hon hevur hægri virði enn perlur. Hjarta mans hennara lítur á hana. Hon ger honum gott og einki ilt allar ævi­dagar sínar. Kap 31-13 Hon syrgir

Sverri syngur framvegis í kristiligum kóri. Hann dylir heldur ikki fyri, at tað liggur honum nógv á hjarta at breiða gleðiboðskapin. Tað er nógv meira, sum kann sigast unm Sverra, og sum ikki pláss er fyri

Svenning týttu til føroyskt í 1960, tá teir vóru ungdómsvinir í Keypmannahavn. Sangurin eitur: ”Í mínum hjarta er gleði.” Mirjam Carlsen sang eina solo við Ebenezer-kórinum í bakgrundini. Gunnar Justinussen sang