takkar hjartaliga fyri hvørja gávu, sum verður givin. – Men tíbetur eru nógv, sum hava eitt stórt hjarta fyri Leguhúsinum og ít missión, sum verður gjørd í og ígjøgnum arbeiðið í og frá húsinum, skrivar

sjúklingunum. Nú kunnu vit ynskja tillukku! Eg skal viðganga, at tað var ikki heilt uttan bivandi hjarta, at farið varð undir hesa stórtøknu og kostnaðarmiklu verkætlan. Vit vistu, at tað fór at verða ein

dag, er ein broyting innanífrá. Frá hvørjum einstøkum av okkum biður Harrin okkum um eitt iðrandi hjarta, tí vit kunnu ikki halda okkum vera gudrøkin og falsleys, uttan so at ein ber ávøkst í iðran. Lat

hevði verið av samstarvi og samlívi millum menniskju, um vit frammanundan skuldu kent hvønn krók í hjarta og sinni teirra? Og støðan er hin sama, tá ið tað snýr seg um vitan okkara á øðrum økjum. Hana hava

gomul og fyritíðarpensjónistur. Eg eri einlig og sera friðalig, og fari væl um. Tað hevði glett mítt hjarta at fingið eina íbúð frá Mark, eg eri heimleys og havi leita leingið eftir einum heimi, uttan eydnu

Norðurlandahúsinum. Tað er eingin loyna, at Peter leggur frá sær og ferð úr Føroyum við bløðandi hjarta. Men tað er ikki bert hjartað, ið Peter hevur lagt eftir í Føroyum. Eftir hann standa varðar í t

ert tú eitt minni flestu føroyingar, fleiri danir og ivaleyst fleiri onnur, bera víðari. Tú liggur hjarta hjá mongum okkara nær. Tú ert í nærveru okkara sum frammanundan, og tó ikki heilt. Nú bera vit, sum [...] møguleikan tey bera so væl, sum tú gavst teimum saman við mammu teirra. Nú hvílir tú - í huga og hjarta - á okkum sum eftir eru. Tøkkina hevur tú uppiborið. Hana goyma vit, sum enn eiga dagin og náttina

minnast og æra. Takk Harra løgmaður, at tú enn einaferð vísti, at tú er ein sannur statsmaður við hjarta á røttum stað. Sámal Hanni Lognberg valevni hjá Sambandsflokkinum til Fólkatingið

fáa løn, um hon er lítil, er ein viðurkenning í sjálvum sær. Tað skilji eg væl – og tað tyngir mítt hjarta at vita, at so mong eru arbeiðsleys í Føroyum í dag – í hesum tíðum, har tað er nærum ógjørligt at

taka lógvatak saman og seta sær nøkur mál, tí tað ber til. - Fyri nøkrum árum stóð eg við bivandi hjarta á røðarapallinum og visti ikki, hvønn veg, eg skuldi hyggja og tordi næstan ikki at siga eitt orð