Yvirhøvur man línan vinna. Hann ið hevur nakað fyri hendurnar á landinum og bara uppí millum søkir sjógvin, stendur seg tó betur við snøri. Út frá landi í ringum sýni er línan gjarna hentari.” “Duga tygum [...] gift og komin sær væl fram. Allir synirnir hava stigið í faðirsins fótaspor og hava kjósað sær sjógvin, og ikki kann sigast annað enn, at teir bregða til hansara bæði i reystleika og dugnaskapi. Fleiri [...] Mangan í vanda á sjónum At ein slíkur sum gamli Jørgen, sum so leingi og so dúgliga hevur søkt sjógvin ofta hevur verið í vanda staddur, er vituligt. Soleiðis er at taka til ein landsynningsdag á Norðhavinum
Maria, f. Olsen, úr Sørvági, og Jákup Poulsen av Eiði. Frá smádreingi av hevði Jóhannes hug til sjógvin og til fiskiskap, og fór hann tí ungur til skips. Hann sigldi til dømis við Galway, Lítlu Emmu og
sonnu søguna, ið umfatar 5.000 fjóðringa ferðina inn aftur í atmosferuna við fylgjandi niðurslag í sjógvin. Vit eru spentir upp á at hava fingið hendur á lutunum og at stilla teir út«. Eisini nýtir hann høvi
morgunfrúurnar, sum vit øll, ár eftir ár, fingu gleði av, tá ið várblómurnar vóru følnaðar. Áhugin til sjógvin var eisini stórur. Hann átti bát og onkur vildi verða við, at hann sum ungur ætlaði sær at blíva
við nýggju vegagerðina millum Vág og Tvøroyri, har pápin var arbeiðsformaður. Jógvan hevði hug til sjógvin, og seinast í 50´unum fór Jógvan til skips við farmaskipinum Holmi. Og tey næstu nógvu árini var
Jógvan hevur heilt frá ungum av havt góðan hug til sjógvin, og ætlaði sær sum 15 ára gamal at sleppa til skips við sama skipið sum brøður hansara vóru við, men har var ikki pláss fyri honum, so ístaðin
var tá hann var komin í Hoydalar at lærusveinagerningurin kallaði. Jógvan hevði nógv meira hug til sjógvin tey fyrstu árini. Kanska gekk tað upp fyri honum, at heilsan loyvdi ikki tí harðbalna sjólívinum [...] íð hann ikki slapp tað hann vildi, so kundi hann eins væl fylgja útróðrarmonnunum við Genesareth sjógvin, sum gjørdust lærusveinar hjá Jesus Kristusi og fara at veiða menn í staðin. Talan er um veiðu í
tíðina arbeiddi Jógvan Elias sum snikkari hjá eldra beiggjanum, Valdemar. Seinni fór hann aftur á sjógvin, fyrst við Ennibergi og so niður til Danmarkar (Hirtshals) við nótabáti í nøkur ár. Síðani arbeiddu
skúmandi inn eftir fjørðinum. kanska er tað tí, at eg sjálv búgvi mitt inni í landinum og síggja ikki sjógvin, at eg eri so hugtikin av kappróðrinum. Men Vágsfjørður, hann er eisini vakur í sær sjálvum. Hóast
at rógva út. Tá hann var 15 ára gamal kom hann aftur til Havnar at ganga á VBV. Men hugurin til sjógvin var stórur, og eftir lokið preliminerprógv, var Jóannes til skips við ymsum skipum. Í 1960 fór hann
