Bjarni Djurholm. Skerja á almmanøkinum Men almennu stovnarnir eru ikki júst minkaðir í síðtu tíðina? - Nei, heldur hinvegin, men tá tíðirnar gerast betri, so upplivir ein ofta, at trýstið á t.d. almenstovnarnar

eg var ellivu ára gamal. Var tú keddur, tá tú skuldi flyta úr stórbýi til lítla bygd í Føroyum? ? Nei. Tað var sjálvsagt sum at koma á ?bølandið?, men í tí aldrinum lagar tú teg skjótt til umstøðurnar

Sámali, sum vanligt er, ella hevur verið, tá talan er um at senda børnini til ymiskt frítíðarvirksemi. Nei, her eru foreldrini við. Børnini hugna sær og tykjast spent og hvørki pápar ella mammur tykjast ótolin

stórvegis at taka til viðgerðar. Hvussu við russaranum? Russarin hugsar seg um, leingi: ? Jú, tað var... Nei, gott er, tað var einki! Soleiðis kann støðan lýsast, men við lógvatakinum í Alta tyktist henda kalda

Nónfjall. Men kann tað so hugsast, at tit fara at sigla onkra aðrastaðni frá, t. d. av Gomlurætt? - Nei, tað verður tað neyvan heldur, tí tann farleiðin verður alt ov long. Um so var, at eitt nú Sam skuldi

steðgað mær á og sagt: er hetta tað, sum vit kunnu vænta okkum í einum komandi fullveldi, so atkvøði eg nei! (men tað er kanska júst ætlanin hjá onkrum í samgonguni?.) Órættvísin Allar tjóðir og lond hava sínar

skip. Men tað merkir sambært hann ikki, at telegrafistarnir gerast arbeiðsleysir av teirri orsøk. - Nei, tí hóast parturin hjá Tórshavn Radio minkar, so er aktiviteturin í húsinum stórur og vit hava brúk

skip. Men tað merkir sambært hann ikki, at telegrafistarnir gerast arbeiðsleysir av teirri orsøk. - Nei, tí hóast parturin hjá Tórshavn Radio minkar, so er aktiviteturin í húsinum stórur og vit hava brúk

skip. Men tað merkir sambært hann ikki, at telegrafistarnir gerast arbeiðsleysir av teirri orsøk. - Nei, tí hóast parturin hjá Tórshavn Radio minkar, so er aktiviteturin í húsinum stórur og vit hava brúk

skip. Men tað merkir sambært hann ikki, at telegrafistarnir gerast arbeiðsleysir av teirri orsøk. - Nei, tí hóast parturin hjá Tórshavn Radio minkar, so er aktiviteturin í húsinum stórur og vit hava brúk