sum Hartvig var fyri tykkum, og sum hann var so ómetaliga góður við. Merkismaðurin í Toftum hevur lagt frá sær og Vágsbygd hevur mist ein av frægu synum sínum, men størstur er saknurin hjá tykkum Hjørdis

Tað hevði týdning fyri hann, og tað vildi hann eisini fortelja tær. Tað kendist, sum hevði Øssur lagt eitt petti av sær sjálvum eftir hjá tær, tá tú vart liðugur at diskutera journalistikk við hann. Tú

eydnaða gleðisdagin, har hon kundi samgleðast við sínum kæru. Nú hava tær virksomu og skapandi hendur lagt stilt, tó ikki av alduri, nú var hennara himmalski bústaður, gjørdur til reiðar. Hon visti sjálv,

ÍSF-formaður takkaði felagnum fyri tað týðandi arbeiðið, sum HBarar í størri tali enn onnur høvdu lagt í ÍSF sum nevndarlimir og hjálparfólk gjøgnum tíðirnar. Kanska var tað tí, at tøkkirnar vóru ikki

avhildin. Men nú orkaði pabba ikki at rógva meira, og bað Gud um at taka seg heim. So nú hevur pabba lagt árarnar inn í síðstu havnina. Pabba eg hugsi um teg hvønn dag, og mær leingist eftir tær, men eg veit

lívsleið, sum vit, frá tí at tú vart heilt lítil, lærdu teg. Og sum tú mentist, búnaðist tað, ið var lagt niður í teg. Nú vantaðu bert tríggir mánaðir í, so skuldi tú lætta flogið sum studentur. Men so henda

Finnur var farin, ógvuliga stillisliga inni í Innarstovu, fyri einum lítlum tíma síðani, hevði Finnur lagt lívsins búna frá sær. Lívsólin var sokkin í vestur­roða. Seinast vit tos­aðu saman greiddi Finnur [...] mín avstað við mær. Í andanum gangi eg eftir gøtuni Suður á Bø, bergtakandi Urðafjalls kvirran hevur lagt seg yvir Kunoyarbygd, úr kvirruni hoyrist suð av veingjum og fuglar sum blunda í nánd, komin líka

dag so síggjast vit aftur heima hjá Jesusi, har ongin skilnaður verður meira. Tvær ídnar hendur hava lagt árarnar inn í dag, eitt hjarta eitt gull hevur sligið sítt síðsta slag, tað ljósið vil altíð í okkara

bara, at eg skuldi ikki stúra, at tú fór at ringja umborð. Einki var óført hjá tær. Babba, tú hevur lagt arbeiði í allastaðni har tú hevur fartast. Hjá okkum, ommu og abba, á Tórsbyrgi. Tær dámdi ikki at

tað kundi vera ein laðaður ella stoyptur garður ella eitt sjáldsamt húsasnið. Ja, abbi, nú hevur tú lagt gongustavin og er farin til hvíldar. Minnini kann eingin taka frá okkum. Takk fyri alt, tú gav okkum