r saman við øllum tí, sum Sannelena dugdu at greiða frá. Og ikki minst vegna hennara káta lyndi. Saknur verður at koma aftur til Eiðis og ikki hava Sannelenu at vitja. Men tað var stuttligt at kenna hana
og altíð við tí góða orðinum. Seinastu ferð vit hittust var bert fyri vikum síðani. Tað verður ein saknur ikki longur at hitta Torvald í túninum. Sigast kann, at grannalagið hevur verið gott. Hetta er eisini
meira. Ja, elskaða Tove, vit sakna teg sáran, men heima hjá Jesusi síggjast vit aftur. Har verður ei saknur, ei sorg ella pína. Har verða vit saman í gleði og gaman. Tí sum tú segði: »Jesus, hann veit altíð
vera ringt at síggja nakra linju hjá teimum ella nakran mun á teirra hugburði. Hetta kann vera ein saknur í mun til tíðina, tá ið ein visti hvat eitt blað stóð fyri, og so kundi støða takast út frá tí. Men
hann var altíð klárur við góðum ráðum, rósandi orðum og var mær ein hollur stuðul. Góði Poul, stórur saknur verður í tær, - tínum gávumildni, tínum meiningum og tínum skemti. Takk fyri ríkar løtur. Goymd eru
tornum meg vardi. Burtur er kenda eygnabráðið, horvin er tín eyðkendi látur. Brennandi svárur kennist saknur; í kroppi mínum bylgist grátur. Minnir um teg, ugga og frøða; minnir sum vinna á deyðans svørði.
vita, at pabba var horvin, broyttist alt. Lívið skuldi ongantíð blíva tað sama aftur, og sorg og saknur bleiv ein partur av gerandisdegnum. Alt kendist óveruligt, sum ein óndur dreymur. Vit sita eftir [...] byrðarnar saman við okkum. Eg veit, at vit ein dag skulu síggjast aftur í Himmalinum, har eingin sorg og saknur er. Vit elska teg, pabba “Delightful and loving, loved and admired, Dad, you’re my hero, my life
Tað er ein stórur saknur fyri okkum øll, ið komu at kenna Snæbjørg, ikki minst tú góði Dagfinnur, hennara fýra synir, ommubørn og sonarkona. Orð kunnu ikki greiða frá, hvat tað vælsignaða menniskja kom
allarbesti ert sleppur at bestemma kvøldsins dessert Og hetta: Tisi go tie oumraba klersas osv togt Ja saknur er í tær góða! Um Guð ikki finst, er tað eyðsæð eisini at taka frástøðu frá jomfrúføðing og uppreisn
samlaði familjuna. Hjá henni var altíð umsorgan, tíð og rúm fyri øllum, og er tað hjá okkum stórur saknur ikki longur at kunna fara oman á gólvið hjá Maju. Heilt til sín deyðadag varðveitti hon áhugan fyri
