sínum marglætistilboðum. Á sumri og heysti tók tú, abbi, okkum við á fjall. Lærdi okkum at klippa seyð og at fletta. Ja, í heila tikið allastaðni, har seyður var og tú varðaði av honum, hevði tú okkum [...] Vági og línubátinum »Peturi á Gørðunum« úr Vági. Síðan var abbi heimamaður. Róði út, røktaði jørð og seyð, tókst við byggiarbeiði, arbeiddi á Polarfrost í Vági og var annars við í ymiskum fyrifallandi arbeiði

Pápin var sjómaður og skipari, og Símun hevði frá barnsbeini av stóran hug at veiða og fáast við seyð og at eygleiða náttúruna á sjógvi og landi. Sum smádrongur og stórur skúladrongur var hann onkran [...] neyðugt hjá familjuni at flyta aftur til Føroya, fall tað raðið hjá Símuni aftur at fara at fáast við seyð og eplavelting og egning og útróður og landing og at fylgja við í veðri, vindi, streymi og sjóvarfalli

farnir at gera sær størri ómak, tá ið teir gera brundar fyri at fáa so góðan seyð sum gjørligt. Og tá ið hugsað verður um góðan seyð, verður ikki tosað um tyngd. Tá ið veðrarnir á sýningini verða dømdir, verður

Petur heila lívið. Hann hevur passað seyðin væl og hevur eisini havt fram úr góðan seyð. Tá eg fór at fáast við seyð, fekk eg eitt reyðlitt gimburlamb frá honum. Eg slepti tað í Tofthaga, men sá tað ikki

parkeraður. Lydia og Hilmar Kass, sum eru ávikavist 84 og 88 ár, hava hvør sín bil. Hilmar Kass hevur seyð, bæði á trøðni, har húsini standa og í Havnardali, og hann hevur tí havt ein stationbil, sum hann

Nakkaskot og hópgravir og you name it, er tað mest náttúrliga at servera fyri børnum og vaksnum. At vísa seyð, ið dettur oman mátti verið tað mest náttúrliga í okkara landi. - Eg havi tað soleiðis við hasum klippinum

viðgerar. Talan er ofta um nálir, sum fólk við diabetis brúka. Men talan er eisini um nálir at sproyta seyð og onnur húsdjór við. - Men tað er heldur ikki til at vita um nálir kunnu føra til HIV smittu, ella

Trupulleikin uppstóð, tá nýggjur festari tók við. Hann metti ikki, at Jaspur hevði rætt til at hava seyð inni á trøðni um summarið, og kravdi ávísan part av tí hoyggi, sum varð sligið á trøðni. Hann vendi

orsøk til fosturtøku. Og hvussu kunnu vit sammeta týning av mannalívi við hetta at taka fugl ella seyð? Hetta er snøgt sagt als ikki sambæriligt og sera óvirðiligt fyri eina sokallaða framkomna tjóð, at

lóggávan á økinum fleiri tíggjuára gamlar og er mest gjørd fyri at forða at fólk fóru í hagan at stjala seyð. Skal hetta verða lógargrundarlagið, vit byggja á í dag, spurdi hon. Sjálv heldur hon, at tá ið l