Kari Skarðhamar og Bente Aamotsbakke skriva um yrkingar eftir William Heinesen. Tvær greinir seta ljós á ritverkið úr øðrum sjónarhornum. Marianne Clausen lýsir týdningin, sum andaligi vísusangurin hevur

nærkaðist Hólum, gekk hann heldur spakuliga. Kannaði um nakar sá seg, men har var kvirt allastaðni. Ljós var í roykstovuni, tað sá hann. Roykstovuvindeygað vendi niðaneftir, og jarðarmunur var, har húsini

ein gomul hátíð, sum hildin varð í samband við, at nú kom ljósið aftur. Men við Kristusi kom lívsins ljós í heimin, og tað hava vit fyri eyga, hvørja fer vit vitja kirkjuna. Og tá fólk ganga dúgliga í kirkju

Kendu teir okkurt, vit ikki kenna til? Ein spurnignur, sum settur hevur verið, er hvussu teir fingu ljós inn í pyramiduna. Fram til endan av nítjandu øld kendu vit bara til osandi oljulampur sum ljóskeldur

sandinum, sum bara bussførarin tykist vita av. Langt burturi einastaðni har úti í náttini blaktra nøkur ljós. Einsamøll; burtur frá øllum bygdum og mannagongd. -Tað man vera hagar, vit skulu, verður hugsað, [...] sandin. Men tann upprunaliga ljóskeldan, ein væntar her úti í oyðimørkini, er ikki. Her er elektriskt ljós. Rímiligvís frá onkrum motori einastaðni, sum vit tó ikki hoyra, hvuss tað so enn ber til. Seks eru

hondina við degnum líka til 21. desember, har ein illveðursdag náttin hevur so nógv vald hjá okkum, at ljós má brenna allan dagin. Men so fer tað aftur at lýsna, og alt á foldum fer at gleða seg til sól og

í nútíðar politikki. Tú fert ikki eftir sakini, men eftir manninum og roynir at seta hann í ringt ljós og gera fólk ótrygg. Hyggið bert at forsetavalstríðnum í USA. Men karaktermorðið hevur sjáldan nakran

er ein, ið kann hjálpa, og sum sálmaskaldið so vakurt sigur: Tyngir á teg sorgin harða tykist einki ljós at sjá, til tín Guð tú tá skalt fara altíð er har hjálp at fá; er tín trúgv sum fjallið sterk, virka

vald, um menniskini loyva tí. Stríðið stendur ímillum gott og ilt, himmal og helviti, skipan og kaos, ljós og myrkur. Tað, sum fer fram í ?Macbeth?, er ein marrudreymur og líka so ræðandi og lemjandi sum ein

pott av hvørjari forvunnari tunnu til týðarar, so føroysk bókmentaverk kundu verið flutt í altjóða ljós. Livst so borast. Meiri er at lesa um báðar norsku bókmentunarligu skrivstovurnar í alnótini á hesum