i, at søgan skaraåi framúr í frásøgukynstri. Hetta er søga um Liselott, sum er í Keypmannahavn. Lesarin fær at vita um fortíðina, við at telefonin ringir og boðini eru andlát heima, tað er á bygd í Føroyum

sum krevur tíð, bæði at kanna, tosa við fólk, rokna út, og at enda fáa í ein snøggan búna, sum lesarin ella lurtarin kann skilja. Hasi tíðindini skilti lurtarin, men sum sagt varð, ?tað er dýrt at vera

undanførslur fyri ikki at nýta Noreg, sum hevur eina skipan á økinum, sum er mestsum meinlík okkara. Lesarin skal í hvussu er kenna hansara arbeiðshátt, sum er at byrja við niðurstøðuni og síðan at pilka enntá

flokkurin hevur viðgjørt og samtykt, og kemur til ta niðurstøðu, at eingi lyfti eru givin. Eftir situr lesarin og veit, at annaðhvørt er tað Høgni ella Signar, sum sigur ósatt.

hann bleiv. Har er nógv um Ísland og tess samhandil við Bretland við toski. Og mangt annað, sum lesarin skal gleðast um sjálvur at lesa. Tað týdningarmesta við bókini heldur Johan Mortensen er, at hon

Eivind Jacobsen, Strendur Tíðindamenn læra at lýsa eitt evni frá øllum síðum, fyri at lurtarin ella lesarin sjálvur kann gera av, hvat er rangt og rætt. Høgni Hoydal hevur lært, hvussu tú skalt siga tína søgu

hinvegin, tann berandi bulurin og hini leikførini krydd. Um vit eisini her skulu nevna bólkar, so lesarin hevur eina hóming av ?stílinum? kunnu vit nevna Skunk Anansie og Portishead, bara fyri at nevna tveir

heldur hann, meðan myndatakarin hugsar, at kannurnar eru ovurstórar, hóast hetta. Skuldi tað hent, at lesarin sær eina lýsing, har eitthvørt ovurstórt kemur fyri, so er als ikki óhugsandi, at Børge Kå hevur

ilskast á vánaliga málburðin. tað skal nógv til at fáa okkum at rassast. Nú er leygarmorgun, og sum lesarin skilir, so havi eg tikið meg um reiggj og sett meg við telduna at gera mínar viðmerkingar til henda

nakað langt ífrá, at Allan kann senda sítt ynskislið inn á vøllin. Klaksvíkálop Hvussu støðan er, tá lesarin hevur blaðið í hondini, er ilt at siga, men hóskvøldið stóð í øllum førum einki serligt til. Ikki