at fáa luttakaratalið uppum hálvthundrað til árligu FM-kappingina á páskum. Høvuðsfyriskiparin er tann ídni Rógvi Egilstoft, sum stjórnar øllum sunnan úr Spania. Kappingin er til minnis um eiðismannin

og nýhugsan, millum gerandisligar skyldur og framskygni. Vit raðfesta borgaran – bæði tann unga, tann vaksna og tann eldri – og vit raðfesta karmar, sum tryggja eina livandi og haldføra kommunu. Og vit

samfelagið verður skilt í “the haves and the have-nots.” Tá stuðulsskipanir hvørva, meðan ábyrgdin er tann sama, detta tey veikastu niður ímillum. Tey, sum hava ráð, geva børnunum møguleikar og tryggleika [...] tí beint soleiðis: Hvussu skulu vit liva við 7.000 krónum minni um mánaðin, meðan ábyrgdin er tann sama? Eitt samfelag, sum sigur seg byggja á javnbjóðis møguleikar, má tryggja, at reglur og veruleiki

abstrakt politiskt evni. Tað er ein likamligur og sosialur veruleiki, sum einans kvinnur uppliva. Tann veruleikin gevur kvinnum eina nærri fatan av, hvat tað inniber, og hvat avmarkingar av fosturtøku [...] spurningar, og tað krevur heldur ikki, at øll hava somu meining. Tað flytir einfalt avgerðarrættin til tann, sum skal bera avleiðingarnar. Í einum demokratiskum samfelagi er tað hóskandi og rímiligt at vænta

aftur – eftir ein dag sum løgtingsmðaur – aftur er landsstýrismaður í barna- og útbúgvingarmálum. Og tann broytingin broytir so aftur javnvágna í Løgtinginum, tá tað snýr seg um málið um fría fosturtøku.

Fyri meg er avgerandi, at kvinnan undir tryggum umstøðum fær tann sjálvsagda rættin til at ráða yvir egnum kroppi. Tað er ein avgerð, sum kvinnan er best før fyri at taka. Hetta haldi eg vera so grundleggjandi

løgreglan fráboðan um, at innbrot hevði verið í Effostøðini í Kollafirði. Ein rútur var brotin, og tann vegin vóru tjóvurin ella tjóvarnir komnir inn. Vekslipengar, nakrar túsund krónur, eru horvnar, sigur

at tað var. Tí hava vit eina fosturtøkulóg sum í síni tíð skuldi lofta hesum serligu avbjóðingunum. Tann lógin er gomul og átti fyri langari tíð síðani at verið dagførd. Hetta uppskotið er ein munandi l

Dr. Imran Rashid.” Tað sum, skíggin ger við børn okkara er, at hann tekur burtur tað at vera saman. Tann lærdómur, sum er í tí at vera saman, er seinastu árini minkaður sera nógv. Seinastu 10 árini er tíðin

koma at stuðla nú vit hava vunnið okkum í millumumfarið. Men vit hava framvegis nakað av stuðuli, og tann stuðulin eru vit glað fyri. Sigur Maria Nólsoy.