Tá ið várið er í hondum, og dalar og líðir grønkast, fær tað okkum øll at gera okkum tilreiðar at taka ímóti summarinum. Fólk, ið ætla sær at seta føtur undir egið borð við at byggja sær egnan bústað,

ger, at virðingin fyri tær og vinarlagið frá tær, bara kann varðveitast her. Hóast tungar túrar um dalar og fjøll, ja tað undrar felst okkum øll, tann lívsgleði og nøgd tú hevur, tað okkum øðrum gleði gevur

gleði av, tí mong eru tey, sum kenna Hans Petur frá palli og harvið vita, at her er botnur í. Yvir dalar og fjøll, oman og niðan brekkur, út á hav, har sjónarringurin gav íblástur ella fevndi teg allan. [...] byrjan, tí vónandi er hon bert ein av fleiri. Vit eru fleiri, ið aftur vilja blásast og sveima yvir dalar og fjøll fyri síðan aftur at hittast í Brekkunum.

Tá sólin man lækka í landsins høll, og kavin legst hvítur um dalar og fjøll, á keypmansins diskar seg leggja tær bøkur, ið røða um kærleik og sorg, og upplýsing kveikja í smáttu og borg, og - stundum -

Hann letur seg í eftir veðrinum. À sínum túrum millum dalar og uppi millum fjalla plagar hann at hava myndatólið við sær. Honum dámar væl at avmynda náttúruna, djór í nátturuni og fuglar. Ein av hesum

fjøllum og í haganum, heldur løgtingsmaðurin fyri Miðflokkin. Sum føroyingur eigi eg at kunna njóta dalar, fjøll, áir og tindar, frítt og frælst ið teimum skyldum, sum áliggur okkum øllum. Og ongin, sum er

ætlan tú skifti og keypti tær bil, Nú hevur busskoyring tú haft langa tíð, Vi? tær mangur koyrdi um dalar og líð. Oh Henry, Oh Henry, tær dámar so væl Á fótbóltsdyst ganga og síggja gott spæl. Tú fylgir við

ørindi í kenda sanginum hjá Jákupi Dahl, “Tjaldur ver vælkomið til okkum heim”: Lat sólina skína um dalar og fjøll, Grønkast lat heiðar og líðir! Tí øll vit leingjast mót lívgandi sól, vónandi sælari tíðir

ørindi í kenda sanginum hjá Jákupi Dahl, “Tjaldur ver vælkomið til okkum heim”: Lat sólina skína um dalar og fjøll, Grønkast lat heiðar og líðir! Tí øll vit leingjast mót lívgandi sól, vónandi sælari tíðir

við Danmark. Eg kann minnast, tá ið bæði kvinnur og menn gingu biddaragongd upp um fjøll og niður í dalar í vónini um at fáa okkurt etandi til sín og síni. Tey gomlu plagdu at siga frá einari mammu og dóttir