Tekna teg sum lim í lokala eldrafelagið ella pensjónistafelagið. Er eitt tílíkt á tínum heimstaði, so far til eitt grannafelag. Ella tak stig til at seta á stovn eitt eldrafelag, tú kanst fáa hjálp frá Landsfelag
tann, sum valdar, skal gjalda. Tað vil siga, at hevur kommunan ábyrgd, so rindar hon. Hesum verður farið frá, nú eldraøkið skal leggjast út, tí tað skal fíggjast við ávísum veitingum úr landskassanum
havnarkvinnuni, Brynhild Thomsen. Men persónurin Brynhild Thomsen rúmar væl meir, enn vit geva okkum far um, tá ið vit síggja hana á sjónvarpsskíggjanum. Eitt løgið barn. Sentimentalt roks. Villur náttardroymari
Trygd Far ongantíð frá grillini. Hvørki meðan hon er í brúki ella áðrenn hon er heilt sløkt. Grilla altið úti undir opnum himni. Ikki undir hálvtekju, trøum ella líknandi. Hav altíð vatn nærhendis. Til
Síðani í summar hevur fyritøkan Elektron bjóða fram eina loysn, har ið til ber hjá vinnukundum at nýta fartelefonina sum IP-telefon. Ein loysn, ið er tann fyrsta av sínum slag í landinum, og sum er eitt týðiligt [...] Tað, sum okkara kundar serstakliga hava fegnast um, er, at við hesari loysn og einari framkomnari fartelefon, ber til at hava atgongd til eitt nú skjøl, teldupost og kalendara, líkamikið um ein er
Elektron EDV-veiting. Men undir hesum breiða hatti liggur nakað, sum vanlig fólk neyvan geva sær serligt far um; nevniliga at Elektron, sum varð stovnað fyri sløkum 40 árum síðan, er ein av bulunum undir samfelagi
from you? Should I grow old and never be certain that I have a place to roam to In a foreign land far from my friends and my home I'm sitting in shade by the embers alone Should I grow old and never be [...] white layer and northern lights let their veils fold my mind is so full of wondering and travelling far in the blind tonight, without heading or purpose trying to heartening wisdom find But there is no wisdom
juli 100 år. Ellen er halvfæring, men født og opvokset i Svendborg, da det var her hendes færøske far slog sig ned som selvstændig blikkenslagermester, efter at have sejlet til søs under det meste af 1
steðgaði nærhendis Landsbókasavninum, og tískil bremsaði tann næsti eisini. Men tann triðji gav sær ikki far um, at hinir báðir steðgaðu, og rendi hann tískil á næsta bilin, ið fekk skaða av stoytinum. Nakað
tú aftur?” spurdi eg bilsin. “Pápi slepti mær, tá ið vit vóru komnir nakað á leið,” segði Orkaydo, “far tú aftur til trúboðararnar segði hann við meg. Tú kanst vera hjá teimum. So rann hann avstað, og eg
