spennandi og stundum avbjóðandi filmslist, har lívsins stóru spurningar verða viðgjørdir við buldur og brak. Myndatekstur (mynd: Saving Private Ryan): Stóru krígsfilmarnir hava staðið seg væl í biohøllunum
Braquet við teirra larmandi og grót-harða tónleiki, skuldi síðst á pallin, so var hetta eitt upplagt brak. Og tað gjørdist tað eisini. Áhoyrararnir vóru á gosi og stóðu har og klappaðu, sungu og hoppaðu við
einki mótspæl Fyrstu løtuna hótti Neistin tó við at koppa øllum hesum á høvdið, tá teir við buldur og brak stríddu seg framum mótstøðuna, men spakuliga kom Kyndil aftur á rætta lagið. Hálvan hálvleik fyri
framsýningina, sum felagið hevði skipað fyri. Ímeðan hugnaløtan var á skránni, hoyrdist buldur og brak frá frá skúlagarðinum beint við. Her vóru ljóðroyndir til uttandura konsertina, sum skuldi verða seinni
skal vinna seg inn aftur á oddaliðini, nú heili seks stig eru upp til fyrsta plássið. Við buldur og brak Leikararnir høvdu ikki verið á vøllinum í nógvar minuttir, áðrann tú hevði varhugan av, at neistamenninir
dystin kundi strandingar havt vunnið við fleiri málum, men tað er nokk ongin ivi um, at tað verður eitt brak av einum dystin hóskvøldið í Vestmanna. FM møguleikin hjá strandingum er lítil, meðan vestmenningar
brádliga setur fulla ferð á motorarnar, og ljósini inni í flogfarinum fóru at blunka. So var buldur og brak, og hann endaði við høvdinum niðri á dúrkinum, hóast han sat í trygdarbelti. Og hann minnist, at flúgvarin
Uruguay og Argentina vístu gott álopsspæl, meðan lond sum Ongland, Italia og Frakland dumpaðu við eitt brak. Men nú tey sterkastu úr Europa og Suðuramerika brustu saman í avgerandi dystum, var Europa stóri
hýrinum í Klaksvík, mongu gestunum og trúgvu fjepparunum hjá EB/Streymi og ÍF, er lagt upp til eitt brak av eini finalu, sum øll – ikki bara fótbóltsáhugaðir fjepparar hjá feløgunum báðir – eiga at uppliva
vónbrotið hjá øllum Chelsea-fjepparum eisini stórt, men eftir stóð ein finala, sum gjørdist eitt sat brak. Eitt drama við vøkrum fótbóltsspæli, intensiteti, hetjum og syndarum. Tað var kanska ikki so nógv