tíðarskeið arbeiddi í Rangabotni. Men eins og hjá øðrum unglingum, so man hugurin hava leitað til sjógvin, sum eisini gjørdist hansara arbeiðspláss. Hann búleikaðist á havinum øll síni frægu mandómsár. Tey

vera rok á Sjómansheiminum. Ikki frítt. Men Bjarti var altíð til dystin fúsur, og fekk vanliga lagt sjógvin, so ikki var neyðugt at heita á myndugleikarnar. Skarin er stórur av landsmonnum og útlendiingum

at enda komin, mynstraði Hans Oluf við sluppini Sæborg, so av røttum kann sigast, at hugurin til sjógvin og sjólívið lá honum innast í barmi. Hans Oluf tók skipsførararprógv og sigldi nøkur ár úti. Men

báðir farnir til eitt betri stað á alt ov ungum árum. Heldur ikki var tað løgið, at Heini valdi sær sjógvin, sum sítt livsyrki. At vera sjómaður liggur í familjuni hjá Heina, har bæði pápin Aksel, beiggin

var ikki spæl, men lívsins álvara. Frá barnsbeini av lærdu vit eisini at vera í báti og at søkja sjógvin. Minnist, at mamma plagdi at biðja pápa taka okkum við, tí so visti hon, hvar vit vóru. Fjøllini

starvaðist saman við, bæði á sjógvi og landi. Tá Jógvan var heima millum túrar, var tað alskurin til sjógvin sum dró og var hann tíðum á floti. Fyrst í áttatiárunum stovnaði Jógvan alibrúkið Torvan saman við [...] at arbeiða í alingini, til teir í 1998 seldu alibrúki til Luna. Men hugurin hevur altíð staði til sjógvin og eftir at hann gavst í alingini fór hann at rógva út. Her var Jógvan eisini fiskiklógv og hevði

. Eitt sjáldsamt fyribrigdi fyri so mongum árum síðani og helst eisini í dag. Hugur hansara til sjógvin varð soleiðis vaktur frá barnsbeini og kom at vera tað alt lívið. Hann kundi taka til, at kemur einki [...] mentan og vísdómi. Eg kom at kenna Jógvan Sofus, eftir at hann var uppilagstur. Men hann søkti sjógvin dúgliga við sjeymannafarinum »Norðhavinum«, sum hann hevði ognað sær og røkti so fyrimyndarliga. [...] hann: »Sum Mikkjal á Ryggi kann yrkja«. Honum dámdi so sera væl alt tað, sum Mikkjal hevði yrkt um sjógvin. So varð farið inn í bátin. Hann var hin seinni, stingur frá og sigur við mildari og inniligari rødd:

sanniliga brúk fyri sínum fakliga førleika, sínari vitan um veður og vind og sínum kunnleika til sjógvin. Sum á øðrum útoyggjum í Føroyum, so er tungt at koma av lendingini í Skúvoy og niðan í bygdina,

vera við til at gera henda hansara dreym til veruleika. Eins og Ove vígdi lív sítt til havið og sjógvin, vígdi Karl Anton sítt lív til tónleikin. Báðir vóru tey einarar. Báðir doyðu ungir. Báðir høvdu

sjóvarmálan á oyruni við Gjógvará mundi saman við tætta sambandinum við abbarnar báðar kveikja hugin til sjógvin. Martin var innløgumaður og hann vísti tíðliga áræði til at skapa hesar innløgur. Eygagóður sum hann