Nú eru fýra mánaðir síðan omma okkara slóknaði eftir eitt langt lív. Omma okkara vaks upp á Válinum. Foreldur hennara vóru Hanna og Kristian Olsen. Omma vaks upp í stórum systkinaflokki. Hon var triðe

Jacob inni í Gerði, Jacob á Kongshavn, Jacob á Sjómansheiminum ella Jacob á Sandsøluni. Alt heiti sum hendan kempan í ávísum tiðarbilum hevur havt knýtt at sær. At fáa eitt heiti knýtt at sínum navni

Tung vóru boðini, ið eg fekk frá beiggja mínum, tá hann tíðliga skírismorgun ringdi til mín og segði, at tú var farin. Vit 5 systkin hava altíð hildið nógv saman. Á hvørjari høgtíð vóru vit saman heim

Hóast vit vistu hvønn vegin tað bar, koma deyðsboð altíð óvart á okkum. Alt stegðar upp og vit hugsað -hví júst hon, í besta aldri. Vit minnast við takksemi aftur á tíðina, vit høvdu saman við Berit.

Góði elskaði pabba Tað er so ómetaliga tungt at góðtaka, at tú ikki ert her á fold, saman við okkum meir. Okkum sum tú altíð, ja altíð hevði so stóra umsorgan fyri. Pabba og mamma eru bæði fødd og upp

Tung og óverulig vóru boðini, sum komu, at Eirikur var deyður, einans 58 ára gamal. Eirikur var sonur Lisu og Valdemar Dam úr Kvívík. Valdemar var frá Norðskála og Lisa er úr Kvívík. Tey fingu átta bø

Við hesum fáu orðum vil eg royna at lýsa seinastu tíðina, ið eg upplivdi saman við pápa mínum. Tað eru longu 4 mánaðir síðani pabba dróg andan fyri seinastu ferð. Tung var løtan, ímeðan vit sótu hjá h

Vermøður hava eitt óheppi orð á sær, men tað er kanska mest í skemtisøgum. Fyri meg hevur mín vermóður alíð verið mær góð. Hon var ikki sum aðrar vermøður, hon var nakað fyri seg. Hon kundi vitja okku

Saknurin er stórur, tí vit hava mist okkara kæra vin og starvsfelaga, sum var so einastandandi arbeiðssamur, gávuríkur, gløggur og loyalur. Bjørn Harlou byrjaði í starvi sum landsdjóralækni í oktober

Ikki kom tað óvænta, tá Martin síðstu fleiri mánaðirnar hevði barst við svára sjúku. Martin svav stillisliga inn í heiminum, saman við allari familjuni um seg. Martin var strandingur og hevur alla ævi