alskyns slagi. Tað sum fyrr var ein depil fyri læring, er í dag eitt skrímsl sum skríggjar út um sína neyð og elendigheit. Summi vilja vera við, at hetta eyðkenda gula skapilsi skal varðveitast, ímeðan onnur
Fyribils ábendingarnar eru tó, at fólk í okkara parti av heiminum í størri mun eiga at eta fleiri lívsneyðugar feittsýrur, enn vit gera í dag, og tað er at vóna, at granskað verður enn meiri á hesum øki
av at koyra prutlið í ferðsluni. Sum er, koyra nógv 15 ára gomul longu prutl uttan koyrikort og neyðugan førleika, og tí verður mett, at hetta átak fer at vera eitt stig rætta vegin. Soleiðis sigur
fingið fátækamark. Men tá var ikki neyðugt at bíða. Mangt broytist- tað argument, sum ikki varð neyðugt tá, er alneyðugt í dag. Støðan hjá fólkapensjónistunum er sjálvsagt líka so ymisk sum hjá øllum
og Peru, eitt konservativt land viðvíkjandi rættindum hjá samkyndum. Í tí sambandi koma nógvar óneyðugar tvístøður undan kavi, tá ið fráferðin er mótvegis Føroyum. – Skal eg skriva, at eg eri støk
liðug prosjekt klár at fremja, tó sjálvandi við tí eftirmeting, sum eftir so mong ár ætlandi man vera neyðug. Í báðum greinum Ólav Hátúns vísir hann á eina sera væl undirbygda, samhaldsfasta fíggjarliga
seinast var umboðaður á danatingi, so tað er ei at undrast á, at Kári P. Højgaard nú trekkir í neyðbremsuna: Hví skulu javnaðarmenn, sambandsmenn, fólkafloksmenn og tjóðveldismenn upp á skift sleppa
fulnar varð røktur, soleiðis sum Annika helt vera rætt, nívdi hana svárliga. Hon segði lítið, bar sína neyð í tolni, men hugsaði so mikið meira. Og endin var tann syndarligi, at hon druknaði seg i einum hyli
eldrarøktini megna sjáldan at gera vart við seg, men í fjør reistust avvarðandi her heima og kærdu sína neyð um tað tey vóru vitni til – og felagsskapurin Tign varð stovnaður fyri at gera vart við hetta. Teirra
ígongd, sigur Heini Østerø, átaksleiðari. Talan er um eitt roykbluss, skip brúk, tá ið tey koma í neyð og sum gevur nógvan, appilsingulan royk frá sær, sum sæst víða um. Men tá ið talan bara var um royk
