broyttist lívið hjá tær. Mamma fekk ein nýggjan mann, tá tú Jesus fann. Nú átti tú Hann í tínum hjarta Og skínur nú sólin bjarta. Takk fyri alt tú vart fyri meg og mína familju. Vit síggjast. Men Jesus

komu á vitjan. Hann hevði umsorgan fyri øllum og setti altíð seg sjálvan síðst. Kundi hann givið hjarta úr sær, so gjørdi hann tað. Sjálvt um pabba var illa sjúkur tey seinastu árini, við nógvari pínu

ímillum okkum longur. Men soleiðis er lívið nú einaferð. Tú fert altíð at hava eitt stórt pláss í mínum hjarta. Sum tað var tómligt, tá abbi, »tín fitti maður, fór herfrá«. At ikki skula síggja hann sita við [...] muss og klemm dagin áðrenn, tú vildi sleppa herfrá. Tú vart so ótrúliga vøkur at síggja, og tá títt hjarta ikki orkaði meira, lá tú við einum stórum smíli, og eg eri vís í, at tað smílið eigur maður tín »Louis

sera svár, megnaði hon at skilja støðuna, fyrigeva og elska. Ein sera góð lýsing av hennara stóra hjarta. Omma var uttan iva ein einastandandi kvinna. Hon hevði nógvar vinkonur, og tað sjáldsama var, at

tala Harri so til mína sál. Jesus tú ert meir enn alt hjá mær. Henda sang kundi tú syngja av heilum hjarta, og manga troyst hevur tú givið sjúklingum, sum tú hevur ligið saman við á sjúkrahúsi. Hesi fólk

sang í sanginum niðanfyri: ”Og eg smílist, tó hjarta mítt grætur”. Tá ið skýming um landið seg sveipir, rennur heimið mítt fram fyri meg, og eg smílist, tó hjarta mítt grætur; tí hvørt kvøld kemur longsul

at uppliva, tú tikin vart brátt frá blómandi lívi um deyðans gátt. Mín elskaði sonur, vælsignaða hjarta, aftur tendrast nú stjørnan hin bjarta, sum hvørt ár merkti tín føðingardag, vit pyntaðu, hugnaðu

saman, allar tær samrøður vit hava havt, øll tey góðu minni tú hevur givið mær, liggja tætt at mínum hjarta.? Eg takki tær fyri alt, og eg fari aldri at gloyma teg! Nú farin ert tú,? hvat geri eg nú? Hettar

Í hesum døgum, nú dagarnir leingjast og lombini spæla sær í bønum, tað var nakað, sum frøddi títt hjarta. Náttúran er vaknað av nýggjum, nú tú segði farvæl og fór heim. Mín kæri Jakku. Eg fari at sakna

hevði staðið á síðulinjuni og heppað á tykkum allar í Gundadali. Tú eigur eitt stórt pláss í mínum hjarta, Árni. Tað eru óteljandi telefonsamrøður, vit báðir hava havt saman áðrenn og eftir hvønn dyst –