Eg taki av fullum hjarta undir við, at okkara eldru fáa fyrsta rætt til bygningin, og at Tilhaldinum verður tryggjað rímulig hølisviðurskifti. Kortini haldi eg ymiskt vera óheppið. Samtyktin var ógreitt

ta troyst frá tær, sum styrkti og helt einum uppi. Tá tíðin var ring og tung, hevði tú títt stóra hjarta og góða mót, sum helt áfram við at síggja fram til ein ljósari dag. Á, tann undurfuli dagur verður

uppgávur í skúlanum, so var tað líkamikið, hvat man spurdi teg um, tú visti alt. Tú hevði eitt stórt hjarta, sum man ikki kann seta orð á. Bara eitt dømi er, tá tú arbeiddi á møblasøluni, so segði tú við mammu [...] uppgávur í skúlanum, so var tað líkamikið, hvat man spurdi teg um, tú visti alt. Tú hevði eitt stórt hjarta, sum man ikki kann seta orð á. Bara eitt dømi er, tá tú arbeiddi á møblasøluni, so segði tú við mammu

barndóms- og ungdómsdøgum av Glyvrum og úr Lamba. Tað lokala virksemi stuðlaði tú altíð av fullum hjarta, og í tí sjálvbodna arbeiðinum luttók tú fegin. Eisini stuðlaði tú altíð okkum tá vit luttóku í okkara

ein hava upplivað. Tú vart ikki ein kvinna, sum hoyrdist í fjøldini, men tá tú so hevði nakað uppá hjarta, gav tað okkum nakað at hugsa um. Eitt so Gudsóttandi og virðiligt lív, ið tú livdi, var ein góður

heimið. Hvussu høgt gekk hann ikki uppí runnar og blómur, sum høvdu eitt serligt pláss í hansara hjarta og júst blómurnar prýddu urtagarðin í Toftum og bar boð um lívið, vakurleika og hugna. Fyri okkum

soleiðis tað er, Várharra lagnu ger. Tað skilir ongi frændi her. Tíðin tekir tað sum her, tyngir, særir, hjarta tungt mítt ger. Takki fyri minnini, ja alt sum eg eigi eftir teg. Oh vinur, sonur mín, eitt síðsta

ikki visti okkurt um ella skjótt dugdi at seta seg inní. Máloyra hevði hann sum fáur, og honum lá á hjarta at røkja føroyska málið væl og virðiliga, samstundis sum hann var kønur í øðrum málum við, kanska

fingið frið og er komin heim til tann æviga staðin, har einans er gleði og sorgin ei finst. Títt hjarta sló fyri tínum kæru og fyri tíni heimbygd, og minnist eg, hvussu glaður tú altíð var og erpin, tá

fingið frið og er komin heim til tann æviga staðin, har einans er gleði og sorgin ei finst. Títt hjarta sló fyri tínum kæru og fyri tíni heimbygd, og minnist eg, hvussu glaður tú altíð var og erpin, tá