lítil logikkur í yvirhøvur at byggja nakra avtalur við danir á vónirnar um at finna olju. Hvíta økið kjarnin Tá hugsað verður um, hvussu fáar stórar oljukeldur eru funnar í Norðsjónum mongu seinastu árini,
parolum og arbeiðarum á stórum plakatum? Jú, tað ber til, men so er alt tað stuttliga burtur. Og so er kjarnin, eg arbeiðið út frá burtur. Tá trúgvi eg eisini, at effektin er burtur. Til síðst Óli. Um tú vart
minsta ein kann krevja er, at búskaparfrøðingar og politikkarar fyrihalda seg til málið sjálvt. Kjarnin í málinum er greiður: Alternativið til tunnilsíløguna er ikki niðurgjalding av uttanlandsskuld, men
vera ein forðing. Javnstøða millum kvinnur og menn er eitt fjøltáttað hugtak, men spyrt tú, hvat kjarnin er í okkara arbeiði, so er tað samanspælið millum arbeiðslív og familjulív, ið er snúningsdepilin
mennast? Hvussu fáa vit initiativ og møguleikar til høldar í tí ítøkiliga førinum? Hetta er sjálvur kjarnin í allari strategiskari hugsan og strategiskari leiðslu, um vit brúka fremmand orð um tað, ella vit
prædika ella nakar sálmur hevði gjørt, men boðskapurin var tann sami. Og tað er júst hatta, sum er kjarnin í hesum kjakinum. Fyri at varveita tað óbroytiliga í kristinboðskapinum, mást tú broyta mátan, tú
og vísindalig avrik teirra. Alt annað varð tikið upp til kjak, bara ikki tað, sum átti at verið kjarnin í málinum. Tá ið tosað verður um eitt vitanarsamfelag, so merkir hetta ikki bara at vitan er gru
Av tí at eg meini at Meinhard hevur fatur á rætta endanum havi eg hug at skoyta nøkur orð uppí. Kjarnin í málinum er spurningurin um, hvussu í verðini tað ber til, at prísurin á arbeiðstímum er soleiðis
tilknýti til eina stavseting, rætt at brúka eitt navn, sum onnur ikki sleppa at brúka, er sjálv kjarnin í líkaregluni og grundregluni um at meta hvørt mál sær. Talan er um at viðgera tað líka líka og tað
segði: »Hetta eru okkara medmenniskju. Tí skulu vit vera góð við tey – og taka um tey.« Hetta er kjarnin av at vera menniskja. At vit megna at taka um onnur. Eisini tey, vit eru rúkandi ósamd við. Júst
