rationelt um og kjakast um at grundgeva fyri? Fara vit til greska oldtíðarheimin, so vóru etikkur og politikkur partur av vísindini. Platon (ca. 428-348 f.Kr.) og seinni næmingur hansara Aristoteles (384-322
sæddur áður. Lovaði skattalættin hjá fólkaflokkinum hevur veruliga víst fjøldini, hvat borgarligur politikkur er nevnliga, at tey sum eiga nógv frammanundan, skulu sambært teirra politisku ideologi hava meira
mangla ’statsmenn’ í føroyskum politikki, staðfestir Andras Róin. Eg hugsi við mær sjálvum, at politikkur er kanska júst nakað, ið hevði hóskað til fráfarandi stjóran á Føroya Tele. Non-decision making
frammanundan er veikt, er nógv lættari at grundgeva fyri miðlastuðulsskipanir. Ein framskygdur politikkur á økinum hevði verið ein upphædd, ið var væl størri, og sum var býttur út eftir einum heilt øðrum
um, hvar tú setir teir, og hvørjum tú tekur teir frá. Tað er ein spurningur um raðfesting, sum politikkur altíð er. Í Svøríki og aðrastaðni er hetta ein fastur táttur í politikki. Eg skilji ikki, hví pengar
og ómaksloysi næst. Trupulleikin er ikki, at vit eru farin til eitt valdømi, men at føroyskur politikkur framvegis er lokalpolitikkur. At vera tilvitandi um støðuna í tí økinum ein er frá, fyri soleiðis
og ómaksloysi næst. Trupulleikin er ikki, at vit eru farin til eitt valdømi, men at føroyskur politikkur framvegis er lokalpolitikkur. At vera tilvitandi um støðuna í tí økinum ein er frá, fyri soleiðis
vit um, hvørjum stúra vit fyri? Natúra og mentan, børn og djór, gerandisdagur og høgtíðsdagur, politikkur og átrúnaður, býlív, bygdalív og sjómanslív, veður og vindur, familjulív og arbeiðslív. Og alt
einum valstríði. Hetta fekk meg at hugsa, hvat tað er at vera menniskja og hvat tað í grundini er, politikkur gongur út uppá. Eitt tað fyrsta, ið rann mær til hugs vóru beinraknu orðini hjá danska sangaranum [...] skulu lurta eftir borgarunum og møta fólki í eygnahædd. Vit skulu hava eitt býráð fyri borgaran. Politikkur snýr seg um at vilja, og tí er tað so umráðandi, at vit vilja og velja tað rætta. Jú, nógv verður
hava fult uppiborna rós fyri, at hann mótvegis H. H. og Balle dugir at bera seg pragmatiskt at. Politikkur er jú »det muliges kunst« , sum Bismarck tók til. Slíkt pragmatiskt arbeiði koma tveir forblindaðir
