so stórur, at tú røkkur ikki út allastaðni, men hví ikki eisini brúka okkum sum ambassadørar fyri okkara heimland við at lata okkum vera við til at kunna um Føroyar? Við hesum sipar Aimi til, at tað hevði

gongur fyri seg eftir somu reglugerð, sum samsvarandi danska útbúgvingin, og sjálvur heldur Heðin, at okkara stendur einki aftanfyri ta donsku. ? Bøkurnar vit brúka, eru enntá nýggjari enn tær, tey vanliga

trupuleika, sum veruliga kunna sigast at vera peningapolitisk tíðarvilla, og sum avlagar fíggarkervi okkara. Astrup Hansen, sum hevur so nógv ráð at geva landsstýri og løgtingi um, hvussu peningapolitisk lóggáva

fekk starv sítt aftur frá Finnboga Arge og Arna Poulsen. Á pakkanum kundi passandi staðið »Orsaka okkara mistøk. Øll hava loyvi at hava sína meining. Vit lupu framav«. Líggjas Hø

farin um tíggju sunnukvøldið var semjan komin undir land, og nýggjur sáttmáli undirskrivaður. Ikki okkara borð Hóast nýggi sáttmálan mann vera ein av teimum styttstu, sum Fíggjarmálastýrið hevur gjørt yvirhøvur

hevur týdning í lívinum og hvat hevur minni týdning. Samstundis havi eg sæð ymiskt, ið er gott í okkara samfelagi, og annað, sum er minni gott. Tað ber ikki til at renna undan egnari mentan, tað er her

sjóndar í bókunum hjá danskaranum Troels Kløvedal. Serliga tá ið tað snýr seg um materialismuna í okkara parti av heiminum, ein materialisma, ið fer sum ein farsótt um at kalla allan heim, hó-ast tað enn

nógv fólk hyggja eftir og dáma væl. Útvarp Føroya byrjaði sum kunnugt í 1957, og í 1984 fingu vit okkara egna sjónvarp, sum altíð hevur lagt seg eftir at framleiða dygdargott føroyskt tilfar til føroysku

á at hava eitt og tvey smábørn. Eg havi sjálvur fýra børn, har tað minsta er tveir mánaðir. Annað okkara er alla tíðina bundið við at bera, skifta, práta, rura, geva (okay, ikki eg) ella troysta barnið

mentamálum, Sirið Stenberg hevur skotið upp at hækka játtanina til føroyska filmsframleiðslu. Við okkara fjøllum, dølum, vøtnum, bjørgum eiga vit eina serstaka kulissu at bjóða fram til altjóða og heimligar