fór sum hann stóð. Hin maðurin róði inn til Havnar og gav boð um, at Christian var farin til Vestmanna. Men tá ið teir komu inn í Vestmannasund, var so nógvur mjørki, at kommandørurin hættaði sær ikki
kíkur Henda frásøgnin er eftir Jóannes Mørkøre, Jóanes hjá Hermanni, sum hann varð róptur millum manna. Sum ungur lá Jóannes á sanatoriinum, hagan henda søgan stavar frá. Har lá ein maður, sum kallaðist
vitja oyggjarnar, ætt og vinir. Á leiðini til Føroya løgdu tey at í Leith í Skotlandi, sum ferðamannaskip til Føroya vanliga gjørdu fyri at fáa útgerð. Hetta var eitt frálíkt eyka upplivilsi á hesi longu
í 1927 og førdi hana flestu árini til hon 1. apríl 1933 varð ásigld við innsiglingina til Vestmannaoyggjarnar og gjørdist vrak. Poul Andreas Mortensen úr Sørvági, seinni verfaðir Poul Johannes og
fyribrigdi at »melda« hvønn annan til sýslumannin. Hetta varð eisini javnan brúkt sum ein hóttan manna millum. Men slíkir trupulleika kundu ofta greiðast við at tosa partarnar til rættis, tá ið teir vóru
vanlukka kostaði í 1869 fimm eiðismonnum lívið. Sum eitt hús Elin og Augusta vóru rættiligar útróðrarmannakonur. Tær syrgdu eisini altíð fyri at smyrja ein góðan matkassa at hava við til útróðrar. Var matkassin
Landavegnum. Undir hvíling við Skeivutræbrúgv og Bøkkinum, vóru mong tíðindi og mong hugskot á munni manna millum. Tá ið bilar komu lætti tað eisini nógv um at kunna koyra torvið heim. Torvheiðarnir skuldu
John -, Sigurð – og møguliga Elibert Joensen. Syðradalsmenninir prátaðu við manningina á Klakki (10-mannafar), meðan hesir sótu og egndu á Stongunum onkustaðni. Òli Lydersen helt seg minnast, at syðra
fólk. Sorg má eisini vera nakað kollektivt. Og sorg er heimleysur kærleiki og vekir kærleika millum manna. Sætt yvir eitt longri tíðarskeið sleppur ongin familja undan feigdini. Eg havi nevnt tvær vanlukkur
ført sama skip so mong ár, sum hann. Vit fóru avstað um hálvan mars ella kanska eitt sindur fyrr. Mannagongdin var tann vanliga. Fyrst at fara á Drelnes at fáa salt og síðani til Havnar at fáa tuberklabevís
