bragdliga og káta røddin viknaði. Tú fór á eldrasambýli, fyrst í Vági, síðan á Tvøroyri, har góðar hendur vóru um teg. Men tá so hervilig sjúka afturat ellisbreki tók at níva, bleiv tað uppihald á Tvøroyrar

arbeiði í allastaðni har tú hevur fartast. Hjá okkum, ommu og abba, á Tórsbyrgi. Tær dámdi ikki at sita hendur í favn. Tann, ið spurdi teg um hjálp, mundi ikki fáa eitt nei. Babba, tú elskaði eisini at gera teg

Hann var mill­um annað við í krígnum móti Týsklandi í 1864, sum tað hevur verið greitt frá í røðini Hendur ið Sleptu. Ein blaðstjóri, sum kom at hava stóran týdning fyri blaðið var Rasmus Effersøe. Hann stuðlaði

eru vit einki. Góði Óli! Altíð fara vit at minnast tíni fittu eygu, títt vakra smíl, tínar kærligu hendur og títt heilt serstaka »ophár«, sum Victoria kallaði stritthárið hjá tær. Nú ert tú farin á ta himmalsku

at ein dag so síggjast vit aftur heima hjá Jesusi, har ongin skilnaður verður meira. Tvær ídnar hendur hava lagt árarnar inn í dag, eitt hjarta eitt gull hevur sligið sítt síðsta slag, tað ljósið vil

tagnað er fjálga røddin, ið varliga streyk hvørt tárið burt, ið vitjar frá lívsins morgni. Troyttar hendur hvíla nú, tær høvdu ein langan róður. Lívið breyt í bæði borð, tá børn løgdu inn áðrenn móðir. Tøkk

Leygarmorgunin tann 6. oktobur fer at standa í minnum okkara sum ein sorgardagur. Hendan morgunin sleptu hendur tínar, og ferðin heim í ævinleikan byrjaði. Vit vóru hjá tær, tá tú dró andan fyri seinastu ferð

at mær eisini untist at vera um hana og hjálpa henni, til hon at enda trygt legði seg í Harrans hendur. Nú er mamma farin. Hon er nú saman við babba í Himlinum. Saknurin er stórur, men minnini um tykkum

kjallin eftir tí, eg elskaði allarmest at fáa: skerpikjøt og nýbakað rugbreyð. Og so tínar fantastisku hendur; hvat tær ikki hava gjøgnumført her í lívinum. Meg minnist serliga, tá eg vildi hava einar hvítar

saman fella hendur, tí takleys lon eftir stendur Vetur fer mót vári ber, okkurt gott í vænti er. Verður tað nú hesa ferð, at stovmurin hoyrist, og gróður er. Í myrkri vit saman fella hendur, tí takleys [...] vit í hesi verð. Til tann dag mót ljósi ganga, tá skal húsið saman hanga. Í myrkri vit saman fella hendur, tí takleys lon eftir stendur. ?????????????????????? November 2002 Kári