di 20. september 1900 stendur: Ein drongur mundi doyð nú ein dagin úti í Vágsbotni. Hann datt á sjógvin og lá har inn til hann sakk. Arbeiðsmaðurin Gerhardt Vilhelmsen sprakk út eftir honum, og fekk
gongur heilt uppi undir vatnskorpuni. - Tað vísti seg nevniliga, at tá fiskurin fór longur niður í sjógvin, kundi hann fáast á dorg. Bæði norðmenn og íslendingar hava fiskað nógvan makrel við dorg, og Hans
vóru farin á sjógvin. Óhappið hendi, tá Drelnes bunkraði. Sløkkiliðið í Havn kom á staðið og tók oljuna upp aftur, og skipið fær nú eina bót. Eisini í Norðdepli lak ein bátur olju á sjógvin. Hetta hendi
mátti ansa væl eftir mær. Men eg hevði ikki áhuga fyri øðrum arbeiði, vildi bert sleppa aftur á sjógvin. Millum teir seinastu “til lands” Í 1941 bygdi eg mær eitt seksmannafar saman við Ova Olsen úr
óvart á meg, tí hann hevði fleiri at velja millum. Eg havi drúgvar royndir á sjónum, og ræðist ikki sjógvin, hóast eg havi virðing fyri honum. Mítt sinnalag hóskar seg eisini til at hava við á ein slíkan túr
Nú skuldu vit verið mitt í bestu nátatíð. Gamalt var, at vikan hvørjumegin mánaðarskiftið var besta tíð til náta, og hóast tað hevur verið so sum so fyrr í vikuni, fingu bátarnir væl í gjár. Ikki kann
varðveita áhugan fyri fiskivinnuni á sjógvi og á landi og at kveikja áhuga fyri tí, sum hevur við sjógvin at gera. Sambært viðtøkunum skal hetta gerast á ein hugnaligan, gevandi og rúsfrían hátt, so familjur
tá ið hann fór út til fólk við vørum, tey høvdu bílagt. Men sum hjá dreingjum tá, var hugurin til sjógvin. Eftir at hava skift millum onkrar túrir til skips og lossing á landi, fór Johan í 1939 við Turid
eftir. - Pensjónin er omanfyri 50.000 krónur um árið, og sjálvt um ein útróðrarmaður hevur røkt sjógvin alt sítt lív, verður hann soleiðis B-fiskari, tá hann fer um tey 67 árini. Kári vísir til útróðrarmann
Ólavsøku ikki blíður við Rósu Samuelsen, og hóast formaður Javnaðarfloksins tá sá út til at slætta sjógvin, so hevur eisini hann signalerað lítlan samgonguhug. Á Ólavsøku luttók formaður Javnaðarfloksins
