síggja. Alt var innibyrgt og grivið niður. Tryggjað móti sabotasju. Friður við friðinum, meðni. Í okkara ferðalagi var eingin Lennonápostul, heldur ikki nakað friðardýr. So eingin fall til kníggja at biðja

latið mat, gjørt mat, verið um og hjálpt til upp á ymiskan máta. Eina hjartans tøkk senda vit tykkum. Okkara tankar leita til tey, ið hava mist. Eyðmerktur í morgun Sum nevnt var alla tíðina illgruni um, at

uttan kreppu. Og vit, sum duga klokkuna, hava sjálvandi góðar stundir at bíða eftir øllum hinum. Okkara tíð fer eisini til spillis. Men hvat ger tað? Ævinleikin er óendaligur. Men so, sambært vinnusálarfrøðini

positivt tekin. Hinvegin kunnu føroysku arbeiðsloysistølini valla sammetast við tey hjá grannalondunum. Okkara hevur eitt hámark, sum tað ikki liggur leingi omanfyri, uttan at ung og flytfør flyta av landinum

tað nakran­tíð koma so vítt ? Hvussu kann tann stovnur, sum skal vara av og veita um­sorg­an, til okkara allar veik­astu borgarar, borðreiða við einum arbeiðshátti, sum er grundaður á eina menn­iskja­áskoðan

og harvið geva hægri ferðaseðlaprísir, sigur Parker Donham við in.fo. - At hann so eisini kallar okkara skriv fyri spamm, vísir bara, hvussu lítisverdar hann heldur minnilutapartaeigararnar í Atlantic

vit eisini fegin um, at tann møguleikin er til staðar, tí tað eru privarfólk, sum hava vent sær til okkara fyri at vita, hvussu tey kunnu stuðla, og tað er so møguleiki til nú, sigur Aksel Haraldsen.

ella føroyskur, hann er altjóða. Men hjúnabandsslit er hjálandaveldisins. Tann loysingin er ikki í okkara hondum. Vit spæla, at hin er. Ferðavinnan er yvirtikin. Ferðafólk uttan pengar í reyvalummanum verða

námsfrøðingum og ikki lærarum. Nei, tað gevur ikki okkum patent upp tey, men tað er tá løgið, at okkara vitan og royndir um júst henda aldursbólk konsekvent verða skúgvað til viks, totalt ignorerað.
Tað

hon heldur ongantíð skrivað. Í staðin fyri níga vit niður í bøn og takka veðurgudi fyri veðrið í okkara alfagra landi.