við meg, at tú sjálv ofta hugsaði um, hvussu alt her í verðini gekk, men tað gjørdi tað altíð óansæð hvat, og ein skuldi aldrin vera bangin fyri at halda seg framat. Søgur og gamlan sið, Ja, alt havi eg
hennara stórsti eginleiki, ikki lítilátni tá hugsað verður um Jantilógina. Men lítilátni tá vit hugsa um hvat Guð vildi við henni og okkum. Hon var klár yvir, at vit vóru skapt í Guðs mynd og at hon, vit og øll [...] stórar barnaflokkar. Sjálvandi uttan løn, tað var jú ikki kent tá, at man fekk løn fyri sítt arbeiði, óansæð hvussu nógva orku ein legði í hetta. Gekk umborð á sluppir hjá S.P. Petersen at vaska og skúra, lønin
persónligheit. Fyrst og fremst sum hon tók sær av familjuni. Familjan var hennara eitt og alt ? óansæð, hvat ið annars hendi, so helt Jónfríð altíð saman uppá familjuna. Hennara kærleiki var ein stór, savnandi [...] Jógvan bróður ringdi til mín tíðliga ónsmorgunin sjeynda januar og fortaldi, hvat ið hent var. Jónfríð var á veg niðan á ellisheimi í Auning í náttarvakt, har hon var fyri ferðsluvanlukku vegna svartakálk
í gjøgnum árini, men tað er eitt ómetaliga stórt savn við vitan um hvat hevur gingið fyri seg øll hesi árini, hann hevur róð út. Óansæð hvar hann var, so kundi hann svara prompte uppá spurningar um streym [...] suðuryvir og tann eina dagin vildi hann til Sumbiar, og tað er løgið at sita eftir og minnast á túrin, og hvat hann fortaldi um allar leiðirnar útfyri Sumbiarbygd. Heilsan hjá pabba bleiv bara verri og verri, [...] nú haldi je, at je havi funnið útav hesum at skolda, hann var kvikur at svara, ja so er hitt eftir. Hvat er tað? spurdi viðkomandi. Tað er at skunda sær, og tað bleiv ein látur. Hann kundi finna uppá at
um alt. Vit høvdu so ómetaliga nógv at tosa um, men tað, sum fylti mest, var tað andaliga, tí óansæð, hvat man snakkaði um við Nancy, so vendist samrøðan altíð inn á tað, sum lá fremst í huga hennara, [...] dettur so hvítur niður og fjalir foldina, alt er so ómetaliga vakurt. Tú plagdi at siga, bert Gud veit hvat kavin goymir. Boðini eg fekk tíðliga í morgun, dugdi eg illa at trúgva, »Nancy er farin«, tað ljóðaði
hvíldarstað á fold. Tú dugdi so sera væl at venda myrkur til ljós, altíð at finna tað positiva fram, óansæð hvat og hvussu. Vit tosaðu saman hvønn dag, høvdu manga stuttliga løtu, tá tú kom til Havnar, ella eg
altíð hevur havt áhuga fyri, hvussu mín lívsleið hevur gingið og eg vil takka tær fyri stuðil, óansæð hvat og hvussu leikur fór. Vilmund elskaði, tú vart so lívsglaður, fittur og ein arbeiðssamur persónur
kundi ansa lítlu dóttrini hjá vinkonu míni. Mamma ynskti altíð at hjálpa øllum. Hon var altíð klár óansæð, hvat tað var. Hon var lítillátin og lat altíð væl at. Eisini hesa seinastu tíðina, tá sjúkan ordiliga
heilt sikkurt, tann besti abbin, ein kundi ynskja sær, eingin ivi í tí. Altíð vart tú har fyri meg óansæð hvat. Minnist so væl, tá ið tú fortaldi mær, at tá eg einaferð lá á sjúkrahúsi við menigittis, vildi [...] soleiðis sum tú so mangan hevur ynskt mær. Beint áðrenn tú fórt, segði tú, at tú tókst bara bilettina. Hvat er tað ikki fantastiskt at síggja so lætt upp á tað. Eg kann ímynda mær abbi, at síðan tú ert komin
trokaði seg framat og førdi orðið, men tá ið hann segði nakað um forelskilsi var einki at ivast í hvat hann meinti við, hann hevði fingið sína Lailu og eingin var so heppin sum hann. Eirikur og Leila blivu [...] góður við síni foreldur og beiggja sín Kára. Hann fylgdi væl við Kára og helt altíð við honum, óansæð hvørjum felagi hann spældi fyri. Hann var stoltur av døtrunum og glaður fyri svigarsynirnar og
