tekur hond um hendan trupulleikan. Her hugsar Elin Reinert Planck serliga um lógarverk og sosialar skipanir, sum hjálpa kvinnum, sum hava verið fyri harðskapi og sosialar skipanir, sum taka hond um børn
taldist millum størstu kundarnar í Roskilde Banka. Hetta var samstundis, sum leiðslan legði seinastu hond á hálvársroknskapin í 2008. Líkini rullaðu nú úr skápinum, krøvini um niðurskrivingar vórðu herd [...] serfrøðingar hvassliga at Fíggjareftirlitinum fyri ikki at hava fyribygt, at so illa skuldi gangast í hond. Men Fíggjareftirlitið hevði leingi havt eyguni eftir bankanum og átalaði í 2005, 2006 og 2007 bæði [...] í august 2008. Her mátti nevndarformaðurin ásanna, at nevnd og stjórn høvdu ikki havt nakra hepna hond at leiða bankan. Hevði ein knappanál fallið til jarðar, tá hann var liðugur, so hoyrdist hetta sum
substitueraða Kringvarpið, sum við politiskt stuðlaðari kappingaravlaging leggur sína køvandi hond yvir privatu miðlarnar, tí víst hava vit brúk fyri øðrum enn public service miðlinum.
ta tungu leinkjuna við fleiri smáum leinkjum; við teimum var tann dømdi leinkjaður um øklarnar, um hondliðini og um hálsin, og tær vóru sínámillum samanbundnar við ketum. Annars tóktist tann dømdi at vera
dagliga, har tey vísa á støðuna hjá rossunum, og vilja hava Djóraverndarfelagið uppí málið at taka hond um rossini. Men so einfalt er tað ikki. Djóraverndarfelagið kann ikki gera annað í verandi løtu, enn
mátti fara. Hetta var stórt spell, tí honum dámdi sera væl snikkaraarbeiði og var framúr hegningur í hondunum. Í 1929 keyptu tveir brøður hansara bát, eitt 8-mannafar við motori, og róði Hilmar út við
í grunnin aftan fyri Saltsiloina á Tvøroyri - Saltsiloin á Tvøroyri fær nú eina góða og hjálpandi hond frá donsku stjórnini og Fólkatinginum, og verkætlanin er við hesum komin væl nærri veruleikanum.
í grunnin aftan fyri Saltsiloina á Tvøroyri?- Saltsiloin á Tvøroyri fær nú eina góða og hjálpandi hond frá donsku stjórnini og Fólkatinginum, og verkætlanin er við hesum komin væl nærri veruleikanum.?Hetta
koma sjálvandi eisini at kosta í rakstri! Lesarin undrast kanska á hví, ið eg havi tikið pennin í hond og tí skulu tit fáa eina frágreiðing frá mær. Tað, ið eg sipi til er, at vit í Eysturoynni hava bygt
hann, fór ein nøtran yvir hansara húð; hann rætti, meðan soldáturin fekst við hansara høgru hond, vinstru hond út, uttan at vita hvagar; tað var kortini hagar, ferðamaðurin stóð. Offiserurin hugdi alla