spáað langa livitíð, hann gekk merkiliga væl. Men so brotnaði ein vippiarmur til smyrjiapparatið. Tað bar kortini til at at vinda hetta við hond. So mátti ein maður gera hetta. Hann skuldi eisini syrgja fyri
og tá byrjaði aftur at leka. Vit fóru so beinleiðis á beding her í Havn. Tá vísti tað seg, at tað bar til at stinga ein knív beint inn í lugarið. Her hevur verið ein sprenur alla tíðina, meðan vit sigldu
hendan róliga, siðiliga og kærleiksfulla mann, abba og beiggja, lá ein klettaføst guðstrúgv, sum eisini bar Frithiof ta seinastu tíðina, hóast sjúkan plágaði hann av álvara. Frithiof var serliga góður við ávísar
her og sjúkrahúsinum í Holbæk, var alt gjørt fyri at fáa ein so vanligan gerandisdag sum til bar, greiðir Jóhan frá í áðurnevndu samrøðu: »Neyðugt var m.a. at gera eina lyftu í Kommunuskúlanum,
hann hevði tað á orði, tá ið vit talaðu saman: ”Illfýsið og sólarleyst er í morgun,” segði hann. So bar hann í bøtuflaka fyri sólina og legði afturat: ”Sólin kann ikki koma fram. Guðs sól kann ikki skína
morgni 11. apríl var eitt bretskt kanningarflogfar yvir Havnini og helt so suðureftir. Hendan dag bar bretska útvarpið BBC tey tíðindi, at Churchill hevði sagt í parlamentinum, at nú ráddi um hjá bretum
runnið. Johan hevur síðani m.a. búð í Fámará - ein søga, sum tey flestu kenna, og eftir at hetta ikki bar til, so flutti hann til Danmarkar við konuni Rakul á bóndagarð, ið tey hava ognað sær. Og danir hava
børn kundu finna leðurpetti frá skómakaraarbeiðinum á trøðni. Tað kann í dag tykjast løgið, at tað bar til at vera skómakari á Sundi. Men kanska hevur hetta ligið væl fyri. Umframt av Sundi, har tað kundu
látur. Skemtið bar brá av barnsligum, uppkiptum fyrimyndum, sum í barnasinninum fóru aftur við borðinum sum nakað stuttligt: Síggja mammu fara í kirkju í svartaskóm hjá pápa, ja, alt bar til, men, men, [...] snurraðu, og skómakarin stóð í síni kittlitaðu svintu í sissheimi og gjørdi hetta so snøkt, sum til bar. Dyggur var hann í sínum handverki, og væl visti hann eisini, at skógvarnir skuldu skína. Tað skuldi
Torført var eisini at fáa kjans, so í 1954 keypti Jóhannes sær egnan bát og róði út í fýra ár, og tað bar væl til hjá honum. Hesa tíðina seldi hann nógvan fisk í Vágsbotni. Umframt at rógva út lossaði hann
