bókini er tó tann mest sum geniali frásøgu­hátturin. Partvíst er søgugongdin somikið kompakt, at lesarin onga róliga løtu fær í hesum neti av væl hugsaðum krimi-gátum, sum støðugt bjóða gráu kyknunum av

menniskju. Eins og í flestu bókunum hjá Ida Jessen liggur spenningurin í tí ósagda og burturtagda, sum lesarin allatíðina hevur varhuga av, men sum ongantíð verður útgreinað beinleiðis. Det første jeg tænker

dagarnar hava Eidesgaard og Hoydal dúgliga munnhøggast í fjølmiðlunum, har vanlig føroyski hyggjarin, lesarin og lurtarin hevur havt ilt við at finna eina reyðan tráð í øllum orðameldrinum, har báðir politikararnir

lýsingar av slíkum slagi. - Skipið er nevniliga lýst til sølu á einum pela á Vaglinum á Eiði, tey rópa. Lesarin, sum hevur síni áhugamál í fiskivinnuni, visti at siga, at skipið ikki er lýst til sølu aðrastaðni

royndin virkar uppaftur meira hálvhjartað, tí ígjøgnum teldupostarnar, Maise sendir til Camilla, fær lesarin at vita, at hon í roynd og veru er í ferð við at skriva eina veruliga skaldsøgu. Tí kann Michael

finst lættliga á alneti­num. Í hesum førinum kann lesarin fáa sjón fyri søgn fyri, hvussu myndandi sinn­ið í tekstinum virkar. Tað er flott! Skaldsøga Lesarin kann við øðrum orð­um ikki kenna seg tryggan í

land okk­ara. Onkuntíð fara hesar lýs­ingar eitt sindur av sporinum; men tá ið samanum kemur situr lesarin eftir við eini áhugaverdari uppliving, sum tað oftani kann vera, tá ið ein lærir um seg sjálvan gjøgnum

framvegis í trimum bólkum, sum tó nú eru nakað øðrvísi skipaðir. Saman við Gandálvi og Pippingi kemur lesarin til tað forna og ment­aða landið Gondor. Valdsharri her er tann gamli og klóki Dúntóri, men Gondors [...] endabrestinum, sum alt tilsamans ber av í hesum verki. Í fyrstuni var orðið Hendingarnar í bókini eigur lesarin á, og eingin grund er til at reksa tær upp í einum ummæli. So eg fari heldur at spyrja: Hví skrivaði

tvíeggjaði knívurin komu út í 2004. Í hesi triðju og seinastu bókini í røðini um Lyra og Will fer lesarin við børnunum líka niður í helheim og uppaftur. Lyra er til reiðar at ofra seg sjálva og daimonin

fara at tosa um, nú vit fara til Íslands, staðfestir hann at enda. Vit kunnu at enda nevna, at vil lesarin hoyra, hvussu Trølla Pætur ljóðar á íslendskum, so er hetta eingin trupulleiki. Við at fara á slóðina