tikið upp eplir, og lagt tey at torna. Guðrun hevði so fylgt helvtina av eplunum í ein sekk. Ditlev spyr, hví hon ikki hevði tikið øll eplini. “Nei tað hevði verið alt ov tungt fyri teg” segði Guðrun. Soleiðis
miðlarnar. Og síðani er tað bara at spyrja, um ivi er um nakað sum helst, men tað er bara ein sum spyr, og tað er Áki Bertholdsen á Sosialinum. Seinastu nógvu árini hevur hann verið tann einasti journalisturin
Gert Hansen. Teitur Joensen heldur, at tað var klassamunur seinnapartin. - Sigur úrslitið ikki alt?, spyr hann. - Vit leggja bragdliga fyri í seinna hálvleiki. Vit tosaðu um at steðga Sveini Justinussen,
seinastu árini ikki prógvað, at tað er tann besta loysnin her? Hví kann eg ikki vera stuðul hjá Ólavi, spyr Malena Arnholdsdóttir í brævi til Anniku Olsen hálvan februar. - Eg føli meg hildnan fyri spott, tí
góðan ordan skyld skal sigast, at undirritaði tekur undir við føroyskum limaskapi í Norðurlandaráðnum. Spyr endiliga ikki kritiskt Kritiskir spurningar koma sjáldan í mikrofonirnar í almennu og privatu vørpunum:
framtíð fyri okkara útoyggjar og smáu bygdir kring landið at vísa fram nakrar seyðir og tóm sethús? spyr Sjúrður Jacobsen, sum heldur, at tað skal eitt sindur meira til enn hetta at geva lívinum á smáu plássunum
eftir at broyta hugsan og taka sætið aftur – ein kann uttan himpr fara og koma sum einum lystir. Tí spyr undirritaði at endan, um landsstýrismaðurin og umsiting hansara veruliga meta, at starvið sum kom
eg taka meg sjálva. Í øll hesi árini, eg havi starvast, havi eg ONGANTÍÐ upplivað, at ein leiðari spyr meg, hvussu eg havi tað í minum starvi. Og tað er ikki tí, at mín leiðari ikki hevur áhuga fyri mær
Petersen. Hetta hevur so eydnast nú, og tað eru stjóri og leiðsla væl nøgd við. Moody’s umhugsar - Tá tú spyr, um tað verður trupult at stýra einum so spjaddur virksemi, so rokna vit ikki við tí. Tað, ið talan
eg vóru í Klakksvík í arbeiðsørindum, letur í Palla, tá ið vit koyra framvið posthúsinum og Sverri spyr um henda bygning, svarar Palli stutt: ”Ein ungdómssynd” - Deiligt posthús” sigur Sverri og so var
