Oktobur 2009 legði navnin Einar abbi árarnar inn, 98 ára gamal. Hesin fryntligi, skemtingarsami, bersøgni og áhugaverdi maðurin, spákandi Norðuri á Bakka, við ørmunum aftur um bak, einari ball í munni
Fyri knapt tveimum árum síðan fór eg við familju míni niður til Danmarkar at ferðast. Var illa nokk komin niður, tá eg bleiv uppringd, at tú vart illa sjúkur. Tú hevði í nógv ár havt eina keðiliga sjú
Góði babba. Í dag fylgdi eg tær til gravar. Á veg til kirkjugarðin gekk líkfylgið framvið tínum húsum. Húsunum sum tú sjálvur bygdi sum karm um tína familju. Nú er tað tómt. Nú er tað stilt. Nú er tan
Eg vil hervið skriva um foreldur okkara, sum søgdu okkum farvæl, tað bleiv innan fyri sama ár, ja bert 9 mánaðir í millum tey. Fyrst í februar, og so nú í november, hvør skuldi vantað tað, at tað blei
Tórur var skúlatænari hjá Tórshavnar Kvøld- og Ungdómsskúla/Listaskúla og Tórshavnar Musikkskúla í meira enn 25 ár. Eisini var hann lærari í steinslíping, horn–, bein- og silvurarbeiði í umleið 18 ár.
Dátt vóru boðini eg fekk eitt mánakvøld fyrst í novembur. Mín besti vinur síðan barnaárini og javnaldur brádliga var farin. Eg kom at kenna Herman, tá eg sum smádrongur plagdi at koma til Nordepils at
Sum barn minnist eg, hvussu væl tú og babba vóru fyri. Fimir og sterkir, stuttligir og líkir. Tit høvdu eitt serligt tilknýti. Sum smágenta spurdi eg einaferð babba, um tað var deiligt at hava ein tví
Tá ein nú skal festa nøkur orð og tankar niður á blað, tykist tað vera so løgið, at tað eru orð og tankar um Eiler. Ikki tí, ein hevur sæð at tann likamligi førleikin varð mundandi niðursettur, so ei
Tú vart sanniliga ein sólstrála, góði Rói. Tað vóru fáðir dagar, har tú ikki komst heim til okkum við einum stórum smíli á andlitinum, sum eisini fekk okkum øll at smílast. Tað var altíð stuttligt at
Vit komu úr Grønlandi í 2001 og búsettust í Saltangará, har komu vit skjótt at kenna Hans Anton, Gunnhild og børnini. Hans Anton var av Strondum, og sonur Jacob og Torgerd Thomsen. Hans Anton var elst
