men so fór alt at sigla fyri mær. - Góðan morgun, tit! Her er ein maður til tykkara! - Fínt, Niels! Koyr hann bara innar á stovu eitt! - Ókey, sigur Niels og gevur sjúkrasystrunum eitt lítið nevs fyri at
krímsjúkuni, hevði eg fing-ið fyrispurningin, um ikki hatta óruddið av eini brotnari standmynd kundi koyr-ast burtur, men sum tann treiski bókavørðurin eg eri, svaraði eg, nei tað mugu vit ikki gera, vit
tú heilt kanst lata vera. Kóka heldur døgurðamatin enn at steikja, so sparir tú eisini feitt, ella koyr rættin inn í ovnin. Javna sósina í staðin fyri at baka upp, men minst til at taka alt feitt omanav
vøkur oyggj. At koma til Skopunar og koyra við bussi eystur til Dals er hugtakandi. Tá so bussurin koyrir gjøgnum bergið, har vegurin er so smalur, at man sær niður yvir tað bláa havið, og tað brøttu
hvussu nógv fólk starvast innanfyri eldra- og brekøkið í almennu og kommunalu skipanunum í Tórshavn. Koyr øll tey starvsfólkini í eina skipan, undir ein hatt. Hvat so við røktarheimunum, ellisheimunum, sambýlunum
munandi íløgur, nú tað privata heldur aftur ella er farið á húsagang. Endamál-ið er at halda hjólini koyr-andi, til nýggir møguleikar vísa seg innan tað privata økið. Men hetta krevur sjálvandi fígging. Antin
okkum loyvi til at nýta Tórsgøtu, sum var longsta brekkan í Havn. Tað var eingin trupulleiki við koyrandi ferðslu, tí bilar vóru als ikki til. Eg hevði eisini gjørt mær eina sletu, har eg kundi gera
Ove Joensen inn at landi í Thyborøn á vesturstrond Jútlands eftir at hava róð í fýra vikur í eitt koyr úr heimbygdini Nólsoy til Danmarkar yvirum allan hin vandafulla Norðsjógvin einsamallur maður í lítlum
ka transitión. Lat linguistar og filologar hava teirra synkroni og diakroni, synkopu og klusilir. Koyr vekk við støddfrøði, alifrøði og evnafrøði, og lat okkum fáa tey røttu nøvnini aftur: Matematikk,
svarið uppá spurningarnar, men mangan at fáa at vita frá lærarum, at "ja, ja, vit vita, at tú veitst ? koyr bara fingurin niður". Sum barn vil man vil jú læra, men útfordringarnir vóru bara ikki har. Á sama
