skuldi betra. Eitt nú lærdi eg meg at hugsa, at mín fríi uppvøkstur á Sandi kundi brúkast sum ein styrki hjá mær. – Eg var ikki greið yvir, at eg hevði eitt talent. Eg royndi meg bara fram, og meðan nógvar

livandi sker inni, og yvir av mær situr ein ung kvinna. Hon er sera blíð og eyguni glógva, útstrála styrki. Her inni er einki, ið boðar frá tí kulda, hon sigur frá løtu seinni. Tá Tóra var yngri vórðu foreldur [...] hon líkist mær. Hon vil altíð vera best og dugir eisini væl við øllum. Eg havi altíð roynt at sýnt styrki úteftir. Um eg var í ringum lag, gjørdi eg alt fyri at goyma tað. Tí havi eg altíð tykist at vera

verið og er vissuliga ein góð kraft. Hann gevur summ­um menniskjum eina óskiljandi, indi­viduella styrki. Tað kenni eg sjálvur til. Kristindómur hevur eisini havt stóran týdning fyri menning av tí kollektiva

verða víst fram. Tað skal vera eitt stað, har menniskju, sum aftur og aftur snáva, koma at leita sær styrki til at finna inn aftur á ta kós, tey fegin vilja halda í lívinum. Nakað soleiðis greiddi leiðarin

verða verandi í bestu deildini, um teir nú koma so langt. Kanska er eitt sindur torført at meta um styrki teirra, nú fleiri mans eru úti við skaðum, men støðan verður neyvan betri, tá Óli Johannesen fer

er gongd komin á tunnilsarbeiðið Borðoyarmegin eisini. Tað merkir, at um einar tvær vikur, er full styrki sett á boriarbeiði, og næsta summar hittast teir undir Leirvíksfirði. Og um góð tvey ár verður koyrandi

ei okkum givið verður mangan tikið til, men latið okkum standa saman úteftir, tí hetta gevur okkum styrki og samanhald til frama fyri føroysku tjóðina. Annika Olsen Valevni Fólkafloksins til Fólkatingið

skuldu. Tað var eisini júst í hesum avgerandi løtunum, at bæði Stan og Vladi hjá Mjølnir vístu sína styrki, og serliga Vladi var framúr góður. At hann samstundis var ógvuliga undirhaldandi við øllum sínum

skuldu. Tað var eisini júst í hesum avgerandi løtunum, at bæði Stan og Vladi hjá Mjølnir vístu sína styrki, og serliga Vladi var framúr góður. At hann samstundis var ógvuliga undirhaldandi við øllum sínum

fer kommunalpolitikkurin ikki at snúgva seg um at veita borgaranum tænastu - men heldur um styrki - um styrki á vinnuøkinum. Og Jógvan K. Mørkøre sær eisini ein annan stóran vanda í hesi gongd: ? Hvat