koyrikort. Tað var í 1944. Nakað eftir, at hann var komin aftur av hvalaveiðuni, fór hann at koyra bil, og tað gjørdist lívsstarvið hjá honum at koyra buss, lastbil og hýruvogn. Eitt nú koyrdi hann í fleiri

vita, hvussu stórar upphæddir talan er um, tí hesum hevur Landsverk noktað at upplýsa. Heldur ikki Bill Justinussen helt, at sølan er farin rætt fram, tí reglurnar eru ikki fylgdar. Jákup Mikkelsen helt

januar, og tí hevur tað bara verið ein inntøka í húsinum, og tað er ikki nógv, tá mamma hevur hús, bil, fjós og annað at betala. Men nú skulu vit ikki hugsa um tað, sigur Astrid Eiriksdóttir Reynheim, sum

at nú fari eg norður í Sund ella til Viðareiðis, ella eisini øvugtan veg. Tað er at seta seg í ein bil, koyra avstað eftir nútímans landsvegi, um brúgvar og byrgingar og yvir- og undirsjóartunnlar og góðan

vóru so burtur í honum, gjørdi tað lættari fyri okkum, sigur hon. Í New Zealandi leigaðu tey sær ein bil og koyrdu runt alla norðuroynna. Tað dámdi Jón eisini væl, tí hann var púra burtur í øllum tí spennandi

tittulin! - lærir hvørki hann ella lesarin at kenna í søguni, men hann er hjá henni eitt fruktabart bil, og við gentuni er vónin støðugt í honum. Søguhátturin, har frásøgumaðurin gevur seg til kennar sum

høvuðsheitum ætla sær í løtuni. ? Eg havi hug at endurgeva úr einum av røðum amerikanska forsetans, Bill Clinton. Henda røða var politisk, pragmatisk og moralsk, sigur Rói. Í henni segði hann eina av orsøkunum [...] annað er hin blinda materialisman við stuðlum, ið siga; skít við um vit dálka jørðina, bara eg fái mín bil og mítt brennivín. Ella hin ekspansiva statsmaterialiman, imperialisman, sigur hann. ? Rói Patursson

fram yvir bygdini. Tyrlan fleyg lágt, og gangurin var nógvur; tí mátti sangur og setan útsetast eitt bil. So skjótt friður var, ljómaði vakri sangurin hjá Nólsoyar Sangkóri, og síðan steig Kaj Leo uppá t

menna teg.” Tað persónliga Tann sangur, har Uni leggur seg mest opnan, er ivalest ”Bert eitt lítið bil”: Mangan er tað tungt at sita og stara og kæra sína neyð um alt sum er sovna inn í tómrúm og trákkast

Tubbaksroykurin legst tjúkkur, men hvørvur aftur so líðandi. Júst sum mannalívið, ið bara er eitt bil og ein dag endar og er burtur úr hesum heimi. Ein tanki, ið hevur fylgt honum alt lívið og sæst aftur