bøllutur harri á gumpin datt og kleimdi sín nýstrokna hermans hatt, mestan lorgnettin var klovnað. Nakkin tók í ein gluggakarm, har mundi hann brotið dintil og arm, reyvin var blá og hovnað. Fólkatingsins

soleiðis, at tað var neyðugt at bíða her í tveir dagar. Tey høvdu staðið og hugt vestur á Múlan, Nakkin og Kallin og eystur á Eystfellið. Í prátinum undraðust tey á, at tey mest sum av tilvild vóru komin

soleiðis, at tað var neyðugt at bíða her í tveir dagar. Tey høvdu staðið og hugt vestur á Múlan, Nakkin og Kallin og eystur á Eystfellið. Í prátinum undraðust tey á, at tey mest sum av tilvild vóru komin

so koma aðrir... á, systir, eg eri so køld í nátt - Og ? djums ? har datt hon, tað gelti hátt, og nakkin tók! Aja, aja! Kom so, avstað! Vindurin leikar á villasta hátt, sálirnar veikar krympa seg brátt

hann og eygleiðir Kunoyarnakkin. Ella kanska Enniberg, sum spennir seg langt upp í loft eystanfyri Nakkin. Bygdin er nú farin afturundir. Søgan um týska ferðamannin, sum var farin einsamællur í telti norður

Viðareiðisflógva settu vit fýra línur – við umtalaðu línu á fyrsta enda. Síðani sigldu vit vestur um Nakkin og settu tær síðstu tvær beint út úr Hestmúlanum. Aftaná tveir tímar fóru vit at draga. Vit fingu

og tí kundi hon koma so ofta til Føroya. Ser­li­g­a væl dámdi henni at fara út at dyrgja millum Nakkin og Fles­ina. Hon sigldi altið, tí hon vil­di ikki flúgva. Men í 1956 slapp hon ikki undan at fara

teim­um, sum fáast við søgu, har upplýsingar frá yrkadegnum hava týdning. Tað sigur seg sjálvt, at álma­nakkin var eitt stórt framstig hjá øllum teimum, sum høvdu brúk fyri at halda skil á tíðini. Menniskjan