og tá vit bæði gingu á sandinum og leitaðu eftir gággum. Eg elskaði at vera hjá tykkum og kom tí ofta til Hvalbiar til tykkum í veekend. Einaferð vildu eg og Rakul sleppa til Hvalbiar, men mamma og pabba

sparast og goymast, og var hann eisini sera sparin, tá tað kom til seg sjálvan. Hesum flentu vit ungu ofta eftir. Men har var onki óført, tá tað kom til familjuna. Tá var ongin prísur og høgur. Um tað var [...] Abbi plagdi at siga, at tað var tað besta, tey høvdu gjørt, at tey fluttu til Havnar. Og hóast vit ofta tosaðu um húsini í Vági, vóru vit eisini ovurfegin um, at tey vóru nærri at okkum og at vit sóu tey

geva seyðinum og onkran túr í plantasjuni. Tað var so hugnaligt, og tá vit komu heim, hevði omman ofta pannukøkur til okkum. Tú vart so glaður og stoltur, tá Magnus kom, og tú bleiv langabbi. Tú reypaði

møtt Andreas, hvussu glað tú vart, tað sást so væl á tær, at nú hevði tú funnið lukkuna, tú segði so ofta, tá vit vórðu saman, eg eri so góð við Andreas. Andreas var eisini góður við Vilgerð, ein dagin Vilgerð

Hetta untist tíverri ikki mær, góði vinur. Aftaná at eg fór niður við familjuni at búgva, høvdu vit ofta telefonsamband við hvønn annan, og hvat tosaðu vit mest um - útróður sjálvandi, Grethe og tú vóru

Tey seinastu 11 árini eg havi búð í USA, vóru vit komin nógv tættari at hvørjum øðrum. Tú hevði tað ofta betri við pínuni - haldi hitin hjáltpi so nógv - tú virkaði altíð so glaður og flenti og spældi við

á sjúkrahúsið, og at tað ikki stóð væl til, men fjáltur var ikki á okkum, tí tað hevur tú verið so ofta fyrr, og er komin aftur hvørja ferð. Hví skuldi tað farið at verið øðrvísi hesaferð? Men hesaferð

Ein rósa vaks upp hon var mær so kær. Hon er ikki meira, nú følnað hon er. Tú segði so ofta: »Eg elski teg omma« Á, hvat er tað svárt, aldrin hoyra teg meira. Ja, elskaða Tove, vit sakna teg sáran, men

ráða í Føroyum? Og tú ivaðist so í øllum førum ikki í svarinum. Eftir fólkaskúlan sóust vit ikki so ofta sum áður, men tó av og á, og ikki minst til okkara regluligu klassasamkomur fimta hvørt ár. Tann seinasta

minnast Torkil fyri. Hetta dugdi hann eisini stak væl, hóast vit Panic’arar og aðrir fyrstu árini ofta ivaðust í, um hann fór at gerast veruliga góður, tí hann var so ógvusligur. Hann sleit altíð streingir [...] “feeling”. Hann var í øllum hann gjørdi rættiliga ógvusligur. Væl gjørdur, ágrýtin, sera arbeiðssamur, men ofta nakað ivrigur. Hann vildi duga tær mest torføru og fantastisku guitarsolo’irnar, og hann lærdi seg [...] studentur, fór úr fólkaskúlanum áðrenn eg, var føddur áðrenn eg – ja og nú doyði hann eisini fyrr. Ofta hava vit tosað um religión og tað sum hartil hoyrir, har vit vóru á bylgjulongd hóast nokk so ósamdir